Maandag 16 juni
Vandaag had ik de laatste stuurgroep vergadering van het Kulturhus Kootwijkerbroek. De projectleider, Sybold Herder, stelde voor om dit keer maar niet op mijn kamer maar bij De Hebberd te gaan zitten. Hij trakteerde! Er was niet veel vertrouwelijks te bespreken en de agenda was niet zo lang meer. Dus eten en vergaderen te gelijk was voor één keer verantwoord.

We hebben het nog over de openingsplechtigheid gehad. Dat de minister van landbouw komt voor de openingshandeling. Dat er ook iets gedaan gaat worden speciaal voor de bewoners van het woon- zorg-complex en voor de kinderen uit het dorp. We hebben het gehad over de instelling van de raad van participanten, waarin ik de belangrijkste Kootwijkerbroekse kopstukken kan blijven ontmoeten. Wat zou ik moeten als ik die Gijs Schut niet meer met een zekere regelmaat zou tegenkomen?

Jammer is het wel dat ik er bij de opening van het Kulturhus niet bij kan zijn, omdat de datum vanwege de minister is verschoven en ik dan net met het vliegtuig vertrek voor een vakantie. Maar laten we niet overdrijven: het scheelt allicht weer een toespraakje; hoewel, je weet maar nooit!

Dinsdag 17 juni
Vanavond was het tweede deel van de kadernotabehandeling. Vorige week ronde 1, nu ronde 2. Sommige fractievoorzitters deden een klein beetje hun beklag over de opstelling van het college. De collegeleden hadden in hun ogen in ronde 1 waar zij hun reactie gaven op de ingediende moties en amendementen te defensief en afwijzend gereageerd. Dat was overgekomen als gebrek aan coöperativiteit naar de raad. Eerlijk gezegd kon ik me daar achteraf wel wat bij voorstellen. Een aanduiding "overbodig" klinkt een stuk negatiever als: u heeft geluk, het college is al bezig met een beleidsvoorstel waarnaar u nu vraagt.

Tegelijkertijd moeten we het niet overdrijven: zoek medestanders voor je motie en hij wordt ter uitvoering bij het college bezorgd!

Voor het eerst verbood de voorzitter het de raadsleden om vanachter hun tafel te interrumperen. Daarvoor moest echt naar de interruptiemicrofoon gelopen worden. Het was even wennen. Maar ik vond dat de raadsleden er goed mee uit de voeten kunnen. Het vergt wel een nog alerter houding: je moet nu de tijd voor je sprint naar de microfoon incalculeren; je bent eerder te laat om nog ad rem te zijn. Tegelijk voorkomt het onnodige weinig zeggende tussendoortjes. De discussie komt het zeker ten goede.

En, als verrassing werd er eerlijke koffie geschonken. Niemand had het gemerkt en dat is een goed teken! Het doet niks onder als het gaat over de kwaliteit. Dat sommige VVD-ers bij het horen van dit nieuws ineens spontaan last leken te krijgen van maagkrampen bewijst maar weer dat deze partij van handelaren en ondernemers nog erg moeten wennen aan Fair Trade.

Woensdag 18 juni
Het is al weer een half jaar geleden dat de gemeente Barneveld na een aanbestedingsprocedure een contract afsloot met een nieuwe leverancier van voorzieningen zoals rolstoelen enz. : Emcart. Over de vorige leverancier bereikte ons beschamend veel klachten. Vraag is dan hoe een nieuwe het doet. Daarom sprak ik bij de tekening van het contract af dat ik binnen een half jaar een halve dag mee op pad wilde en in contact wilde komen met cliënten. Vandaag dus op pad. Met een medewerker mee die met in zijn bus enkele scootmobielen langs gaat bij een cliënt die een nieuw exemplaar aangemeten gaat krijgen. De opstelling naar de cliënt was heel klantvriendelijk en bracht de cliënt zelfs op goede aanvullende en terechte wensen.

Ik verbaasde me over de wilskracht die deze gehandicapte man aan de dag legde. Door een bedrijfsongeval buiten eigen schuld om een been kwijt geraakt, terwijl je wel je eigen bedrijf moet runnen. Tegen alle pijn en medische problemen in doorzetten. En daarbij is de scootmobiel een onvervangbaar hulpmiddel geworden.

Ik merkte ook heel duidelijk wat een handicap met de partner doet. Veel aandacht gaat naar het slachtoffer. En terecht. Maar heel vaak wordt vergeten dat de partner heel veel moet opvangen, allerlei klusjes erbij moet doen die de partner niet meer kan. En het verantwoordelijkheidsgevoel is zo groot dat ze niet de moed heeft om soms even een stap terug te doen en even alleen aan zichzelf te denken. Er wordt heel wat onzichtbaar geknokt. Wat een bewonderenswaardige mensen kom je tegen.

Later op de morgen ook nog andere gebruikers gesproken. Ook voor hen was een scootmobiel of elektrische rolstoel een geweldige uitkomst. De weg naar de vrijheid en onafhankelijkheid!. Er was een vrouw bij. Helemaal rolstoelafhankelijk en toch in staat om twee kinderen op te voeden en ook nog energie om m.b.v. haar laptop een eigen bedrijfje te runnen. Van verbazing weet ik niks te zeggen en dat gebeurt niet snel.

Weet u trouwens dat er in Barneveld 182 scootmobielen op de weg zijn? En 422 rolstoelen? En dat er zelfs nog 33 scootmobielen in gebruik zijn bij mensen tussen de 90 en de 100 jaar?

Het enige minpuntje dat ik hoorde: dat je een eigen bijdrage moet betalen. Over Emcart waren allen dik tevreden: houden zo!

Donderdag 19 juni
Soms heb je van die dagen dat je gegrepen wordt door wat mensen meemaken. En dat je je afvraagt waarom dat allemaal zo moet gebeuren. Vandaag was er een heel beknopte naturalsatieceremonie. Een Russische dame van begin 70 kreeg haar Nederlanderschap. Ze is zo doof als een kwartel en leert daardoor heel moeilijk Nederlands hoe goed ze haar best ook doet. Met lezen van Nederlands oefent ze nog elke dag. Een toespraakje is aan haar niet besteed. Daarom heb ik samen met haar maar de verklaring van Nederlanderschap hardop gelezen en hebben we de raadszaal bekeken en de b&wkamer: de kloppende kamers van het Barneveldse democratische hart.

Hoe kwam zij hier terecht? Dat heb ik de dochter gevraagd. Haar dochter was via een huwelijk met een Nederlandse man in ons land terecht gekomen. Enig kind, geen vader, geen broers en zussen, geen ooms en tantes. Moeder bleef dus helemaal alleen achter in dat grote Rusland en kwijnde weg. Dochter neemt haar in huis op. Zo kwam ze dus in Barneveld terecht. Nu de dramatiek: dochter heeft ongeneeslijke kanker en nog maar een beperkt aantal maanden te leven. Moeder spreekt alleen Russisch met haar dochter. Schoonzoon spreekt geen Russisch. De twee kleinkinderen nog wel. De dochter spreekt goed Nederlands en doet er alles aan om echt Nederlander te zijn en is ook nog een lieve mantelzorger voor haar moeder, ook al offert zij daarmee al haar privacy op. En dan krijg je te horen dat je zult moeten sterven. Wat wordt er een leed geleden. Onbegrijpelijk leed. Wat een verdriet. Nee ik heb geen antwoorden, ook al geloof ik met mijn hele hart in de levende God.

Vrijdag 20 juni
Gisteren had ik ook nog een interne stuurgroep vergadering over de nieuwe school de Meerwaarde. Het ging daarbij vooral over de "bijkomende" zaken zoals de RO-procedures, de infrastructuur (fietspaden en rotonde), de te verwerven grond, de aan te leggen fietstunnel onder het spoor. Het is niet op een A4-tje op te sommen wat er bij al deze processen komt kijken en hoeveel mensen daarbij betrokken zijn. Het is weleens jammer dat daarvan niet meer gezien kan worden door de burgers buiten die soms zo denigrerend over ambtenaren kunnen doen.

En dan heb ik het nog niet gehad over wat hiermee de "bijkomende" kosten zijn ten behoeve van de bouw van een nieuwe school; een rotonde, een fietspad een fietstunnel; het is echt niet gratis.

Dankbaar ben ik ervoor dat de school en het bestuur van de hersteld hervormde kerk die vlak naast de school gebouwd gaat worden de parkeerplaatsen gaan delen. Ik weet natuurlijk dat beiden daar financieel niet slechter van worden, maar voor samenwerken heb je vaak meer nodig dan financieel voordeel alleen.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij@barneveld.nl