Maandag 10 december

Vandaag ontmoette ik op een naturalisatieceremonie weer twee bijzondere mensen: een jonge vrouw uit Marokko die als kind van ongeveer 1 jaar in Nederland kwam wonen en een jongeman uit Soedan, die een jaar of 8 geleden met zijn moeder en broertje en zusje naar Nederland was gevlucht.

Het was waardevol om hen niet alleen toe te spreken maar ook om met hen in gesprek te gaan en hen wat beter te leren kennen. De Marokkaanse vrouw is 26 en voelt zich echt Nederlandse, spreekt beter Nederlands dan Marokkaans en heeft een goeie baan. De Soedanese jongen is 21 jaar oud en doet het goed op een hbo-opleiding en is uitermate goed op de hoogte van alles wat met de Nederlandse politiek te maken heeft. Zijn moeder was er bij. Op de vraag naar zijn vader, moest hij zeggen dat hij niet weet of zijn vader nog leeft of niet. Daar werd ik stil van. Je bouwt een nieuw leven op in een vreemd land en doet dat succesvol en ondertussen leef je met de grote onzekerheid van je vader. Probeert u zich dat eens voor te stellen? Mijn bewondering voor deze man nam er verder door toe. Kostbare Barnevelders. Met een Nederlandse driekleur in de hand én de kostbare verklaring van Nederlanderschap namen we afscheid van elkaar.

Dinsdag 11 december

Gisteren bij de Koningin Wilhelminaschool & Regenboogschool in Voorthuizen aanwezig geweest bij de officiële ingebruikneming van de veilige looproute van school naar gymzaal en terug. Het was een feestelijke happening. Maar zelfs, of juist de clowns wisten met de aandacht van alle leerlingen nog eens duidelijk te maken waar het bij zo’n veilige route om gaat.

Met ere vermeld ik de mannen van het wijkplatform die zich samen met de school, de verkeersouders en de gemeente hebben ingezet voor de totstandkoming ervan. Prachtig dat er vanuit de samenleving zelf zulke goede ideeën worden geopperd die vervolgens door de gemeente gefaciliteerd kunnen worden. Met deze creatieve en initiatiefrijke burgers heeft het Barneveldse gemeentebestuur het goed getroffen!

Woensdag 12 december

Het is me een voorrecht om zeer frequent vrijwilligers te ontmoeten die zich inzetten voor de samenleving. Vandaag was het weer tijd voor een ontmoeting met een vertegenwoordiging van de wmo-raad. Altijd goed om in klein gezelschap bij te praten en zaken uit te wisselen. Ik vind dat we dat op een open en hartelijke manier kunnen doen.

De wmo-raad heeft de pittige opdracht om voor zichzelf de beste vorm van functioneren te vinden. Dat is een hele opgave, want de leden van de wmo-raad dienen wel de stem te zijn van een bepaald deel uit de samenleving. Die leden moeten er zich dus van bewust zijn dat ze niet namens zichzelf alleen spreken. Ik zie dat de wmo-raad steeds duidelijker visie krijgt op haar plaats in het geheel, als adviesorgaan van het gemeentebestuur. En dat terwijl ze nog geen jaar bestaan!

De wmo-raad heeft de gemeente ook al voorzien van gevraagde adviezen bij beleidsstukken zoals het wmo-beleidsplan. En ik heb er geen dag spijt van dat ik me sterk heb gemaakt voor een zetel voor de kerken in de wmo-raad.

Donderdag 13 december

Vandaag ben ik op pad geweest met een Voorthuizenaar die zich m.b.v. een rolstoel moet voortbewegen. Hij had mij op een ledenvergadering van de ChristenUnie aangeklampt. Hij wilde mij als wethouder openbare ruimte wel eens laten zien hoe hij de openbare ruimte beleeft. Ik heb direct ja gezegd! Vandaag mocht ik met hem op pad. In zijn huis zag ik allerlei krantenknipsels aan de muur over sponsortochten die hij jaarlijks in zijn eentje, ja in een rolstoel, onderneemt. In 6 jaar tijd heeft hij al rum 23000 euro bij elkaar gerold voor weduwen en wezen in Kosovo. (stichting de brug) Dit jaar van Amsterdam naar Brussel, volgend jaar van Den Haag naar Enschede.  (ruim 300km!)

Christiaan Mensinga heet deze rolstoelende man. We zijn samen door Voorthuizen gegaan. Hij in de rolstoel, ik ernaast. Je kijkt ineens heel anders naar stoeptegels en trottoirs. Tviel me op dat er al best veel plekken zijn waar je met een rolstoel goed uit de voeten kunt. Maar nog niet overal. Ik heb de slechte plekken opgeschreven en ga er met de rayonbeheerders van de gemeente mee aan de slag. Toen we al een aardig eindje gevorderd waren op de Roelenengweg en ik me afvroeg waar we terecht zouden komen, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. We arriveerden bij een plek die hij eerder bij de gemeente had aangekaart. Er waren prachtige schuine stukken aangebracht, het verse zand lag er nog. Er werd geluisterd! De rayonbeheerders doen het goed! Terug heb ik hem geduwd. Hij vertelde dat hij probeert te leven vanuit mogelijkheden en niet vanuit wat niet meer kan. Hij wilde nog geen gemotoriseerde rolstoel. Zelfaandrijving was veel beter en dan blijf je langer de transfers met je benen doen! Ik heb bewondering voor Christiaan. Blij dat ik hem mocht ontmoeten. Aan u wil ik vragen om bij het parkeren de hoeken van de straten/trottoirs te mijden; daar zitten juist vaak de schuine vlakken voor de rolstoeler. Zet de auto niet half op de stoep waardoor de rolstoel er niet meer langs kan! En oh ja, als je Christiaan wilt sponsoren. Dat kan natuurlijk: bankrekening 561639507. Je mag hem ook bellen: 0622276109.

Vrijdag 14 december

Het is een beetje aan het vriezen geslagen. Ik ben niet zo’n geboren schaatser, daarom zeg ik het niet hoor. Maar ik dacht ineens dat bij streng vriesweer Zeumeren weleens stevig dichtgevroren zou kunnen zijn. Nee niet nu al, maar eind van het jaar. Want weet u, ik ben overgehaald voor een oudejaarsduik in Zeumeren op 29 december. En ik krijg het er nu al koud van. Wie weet is het dan streng winterweer en is het onverantwoord om mij bloot te stellen aan te bittere kou. En ligt er 20 cm ijs. Dat zou niet gek zijn… Maar het doel van die duik is meer dan geweldig. Elk jaar gaan er vele jongeren vanuit de gemeente Barneveld via World Servants een aantal weken naar een derde wereld land om daar hun handen uit de mouwen te steken. Die jongeren brengen echt een offer: geen inkomsten van je vakantiebaantje, geen geluier aan de Spaanse costa. Nee werken voor je arme medemens. Ze krijgen er wel wat voor terug: een rijke nieuwe ervaring. Het besef dat ons rijke leventje helemaal niet vanzelfsprekend is. Dat je misschien in een arm land wel eerder beseft waar het om draait in het leven. Ze gaan op pad naar mensen in een arm land, ze verdienen geen rooie cent en toch komen ze rijk terug. Dat is het geheim.

Daarom dat ik niet zo moet bibberen maar gewoon moet duiken in het koude Zeumeren!