Aantal keer gelezen4

Ook in Nederland taboe op AIDS

zaterdag 27 oktober 2007 11:44

BARNEVELD - AIDS wordt wereldwijd een steeds groter probleem. Woensdag 31 oktober gaat een groep Nederlandse vrouwen naar Malawi om het met eigen ogen te bekijken. Tjitske Kuiper, fractievoorzitter van de Christen Unie, behoort tot het reisgezelschap.

Tjitske Kuiper met een houtsnijwerk. Bijschrift foto: Tjitske Kuiper: ,,Vrouwen in Malawi zijn ondergeschikt aan de man en daardoor extra kwetsbaar.’’De laatste voorbereidingen zijn in volle gang. Malawi, een van de armste landen in Afrika, kampt sinds jaren met een ernstige AIDS-epidemie. Tjitske Kuiper is uitgenodigd door Prisma, een vereniging van christelijke ontwikkelingsorganisaties uit Houten. ,,We gaan met twaalf vrouwen, elk met haar eigen beroep en kijk op dingen. In Malawi heerst op dit moment geen oorlog, maar er is veel armoede. Mede door AIDS worden mensen er gemiddeld slechts 47 jaar. We willen ons focussen op vrouwen en AIDS; vrouwen hebben weinig tot geen rechten in Malawi, hoewel ze er wel voor zorgen dat alles draaiende blijft als de mannen weg gaan voor bijvoorbeeld werk. Er heerst een groot taboe op praten over de ziekte, ze zeggen liever dat iemand TBC heeft. Op die manier wordt natuurlijk niemand geholpen!’’

Kuiper verwacht, net als de andere vrouwen, wel een cultuurschok als ze aankomt in het land. ,,Het is moeilijk om je helemaal voor te bereiden op wat je mee gaat maken. Vrouwen in Malawi zijn ondergeschikt, net als overal in Afrika en daardoor extra kwetsbaar. Ik hoop dat we goed ontvangen worden en veel kunnen leren en zien. Op die manier kunnen we veel kennis meenemen naar Nederland. Ons doel is dan ook om de mensen hier bewust te maken van de problemen daar. Ik wil na terugkomst bekendheid geven aan AIDS, door middel van artikelen en bijvoorbeeld een workshop die ik ga geven op de Wereld Aids Dag in Zwolle.’’

Het reisschema zit vol met ontmoetingen, reizen en bekijken. Omdat er een aantal Nederlandse organisaties zit, wil de groep ook daar een kijkje nemen en zien of het helpt. ,,Ik merk dat veel mensen denken dat het dweilen met de kraan open is. Daar betrap ik mezelf ook op. We sturen hulp naar die landen, maar als we weg gaan, nemen ze het lang niet altijd over en lijkt veel hulp voor niets. In Malawi wordt hulp geboden aan mensen door middel van voorlichting en hulp aan wezen en zieken. Ik wil kijken of dat helpt en wat zij aan de problemen doen. Doordat we met een groep vrouwen zijn, hoop ik dat we goed door kunnen dringen bij de doelgroep waar we ons op gaan richten, namelijk de vrouwen van het land.’’

Alle vrouwen in de groep hebben zo hun eigen focus. Er zijn elf verschillende organisaties vertegenwoordigd. ,,Ik wil bijvoorbeeld praten met politici, om te kijken wat zij aan het AIDS-probleem kunnen doen. Graag zou ik willen kijken hoe wij kunnen helpen om het land op de been te houden. Microkrediet staat sterk in de belangstelling nu en met name vrouwen hebben baat hierbij. Ze blijken goede aflossers te zijn. Ook is het goed als mensen worden gesteund als ze weeskinderen opnemen in hun huis. Kinderen kunnen dan worden opgevangen in de eigen sociale netwerken van de familie of het dorp. Een stukje kinderbijslag blijkt soms al voldoende te zijn om dit systeem te ondersteunen.’’

Er zijn genoeg problemen in Malawi. Tjitske Kuiper hoopt dat de groep vrouwen na hun reis mensen aan het denken kunnen zetten. ,,Het levert winst op als wij bij thuiskomst bij kunnen dragen aan de bewustwording van mensen in Nederland. Ook hier heerst een taboe op AIDS. Kijk maar in de kerken; welke kerk bidt er voor mensen met AIDS of regelt collectes ervoor? Er zijn veel vooroordelen en de kennis ontbreekt bij veel mensen. De negatieve associaties moeten weggenomen worden, zodat we werkelijk wat kunnen doen aan de grote problemen daar. Ik denk niet dat we echt wat bij kunnen dragen in het land zelf, maar indirect vanuit Nederland kan er veel hulp geboden worden.’’

Kuiper: ,,De dag voordat ik uitgenodigd werd, sprak ik met een stel dat in Zuid-Afrika had gewerkt en na een tijd in Nederland te zijn geweest, terug ging. Toen merkten ze dat er in hun afwezigheid niets was gebeurd. Daar was ik best geïrriteerd over; hoe kunnen we mensen zover krijgen dat ze ook zelf wat doen. Waarom wordt er niks opgepakt. Ik zei toen dat ik best naar een land in Afrika wilde om het eens met eigen ogen te bekijken. Een dag erna werd ik gebeld! Ik zie het als een knipoog van Boven; op deze manier kan ik wellicht een klein beetje bijdragen aan het beter maken van de wereld, ook al is het maar een beetje. We proberen overigens elke dag een weblog te schrijven op de website van Prisma, zodat iedereen thuis mee kan kijken met wat wij doen. En bij thuiskomst op 9 november begint het eigenlijk pas!’’

Bron: Barneveldse Krant

« Terug

Archief > 2007 > oktober