Het plotselinge en tragische overlijden van Henk Geurts is door ons als fractie als een schok ervaren. Allereerst denken wij aan zijn vrouw en kinderen, maar ook voor de raad en de fractie is zijn sterven een groot verlies.
Henk is relatief jong gestorven, maar hij was veel ouder dan de ChristenUnie en zelfs dan de RPF en de Boerenpartij, voor welke partijen hij eerder in de raad zat. Alle drie de partijen diende hij op zijn eigen wijze, met grote inzet en betrokkenheid. En bovenal als christen.

Toen ik zelf aan Barneveld en de politiek begon te snuffelen, was Henk als kersvers lid net aan zijn eerste raadsperiode begonnen. Hij viel alleen al door zijn jonge leeftijd op in een raad waarvan de gemiddelde leeftijd ruim boven de 60 lag. De raad was nog klein en er waren vrij veel fracties. De SGP was er al, het CDA moest nog samengesteld worden en verder waren er nog de PvdA, VVD en Gemeentebelangen. In dat koor blies Henk dapper zijn partijtje mee, trok zich van de gevestigde orde niet al te veel aan en viel snel op door zijn vele contacten en gedegen dossierkennis. Daarbij had hij een gevoelige antenne om waar te nemen wat er onder de bevolking speelde. In die tijd leefde daar veel onvrede onder de boeren en niet voor niets vertaalde dat zich in zetels voor de Boerenpartij. Al na 4 jaar mocht hij het genoegen smaken dat zijn fractie verdubbelde. Helaas begon in die jaren de landelijke neergang en verbrokkeling in zijn partij. Henk zag zich genoodzaakt de Boerenpartij te verlaten en werd lid van de kort daarvoor opgerichte afdeling van de RPF.

Dat was weliswaar een bewuste keus, maar ook een met onzekerheid. Niemand wist of de RPF wel groot genoeg was voor een zetel en bovendien werd hij daar aanvankelijk geen lijsttrekker. Uiteindelijk gebeurde dat vlak voor de verkiezingen toch en werd hij gekozen, maar wederom was hij zijn eigen fractievoorzitter.

De bewondering voor zijn werkkracht groeide, -hij deed het werk naast zijn baan bij defensie en later bij het waterschap- toen hij in 1982 zowel in de raad als in de staten gekozen werd. Gelukkig had hij om zich heen een aantal raadgevers uit zowel de RPF als het GPV om zich heen verzameld en in de raad vertegenwoordigde hij inmiddels deze beide partijen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij zijn raadgevers meer coachte dan zij hem. Inmiddels werd hij om zijn kwaliteit alom gewaardeerd en met name op het gebied van de ruimtelijke ordening ontwikkelde hij zich als een soort van opinieleider. Daarheen ging zijn interesse, zoals bij meer mensen van agrarische afkomst, het meeste uit.

Maar wat insiders al vreesden: het werk werd te zwaar en hij stopte met het statenwerk. Een jaar later in 1990 beleefde Henk misschien wel zijn grootste triomf: RPF en GPV behaalden samen 4 zetels, dat aantal kon later worden vastgehouden en in 1998 zelfs naar 5 worden uitgebouwd. Dat opende perspectieven naar collegedeelname. Dat het er niet van kwam, lag aan de gevestigde orde. Het CDA claimde er altijd twee, de SGP één en de vierde ‘moest’ dan naar een niet-christelijke fractie, aanvankelijk de VVD, later Pro’98 en de voorloper daarvan. Dat heeft hem wel teleurgesteld, met name omdat hij de christelijke politiek graag zoveel mogelijk zag groeien. Maar ook persoonlijk had hij het graag gewild. In die tijd kreeg hij bovendien in zijn werk met tegenslagen te kampen: door de fusiegolf bij de waterschappen verviel zijn functie. Door al deze tegenslagen heeft hij zich, met vallen en opstaan en met een minder wordende gezondheid, moedig heen gewerkt. Meer dan tevoren vulde het raadswerk zijn leven en groeide hij uit tot een autoriteit in de raad. Ook toen hij, om persoonlijke redenen, na dertig jaar het fractievoorzitterschap neerlegde.

Dat vond hij niet gemakkelijk en dat is geen wonder als je zoveel jaren vooraan gestaan hebt. Zijn gedrevenheid om christelijk principes in het bestuur te laten doorwerken kenmerkte hem. Hij had daarin een blanke pit in zijn best wel eens ruwe bolster. Dat leverde in de fractie geregeld discussies op, omdat hij in zijn gedachten nog wel eens verder was anderen.

En nu is er na 36 jaar een einde aan zijn raadslidmaatschap gekomen, helaas op een verdrietige manier. Graag had hij de veertig jaren vol gemaakt -geen record, maar wat zegt dat? -om vervolgens van een welverdiende rust te kunnen gaan genieten. Het heeft zo niet mogen zijn. “De mens wikt, God beschikt”, was een door Henk veel geciteerd bijbelwoord. En God heeft beschikt. Hij had iets beters met Henk voor. Wij denken met dankbaarheid aan zijn werk voor de fractie, voor de raad, voor Barneveld en uiteindelijk voor God.

“Zalig zijn de doden, die in de Here sterven … dat zij rusten van hun moeiten, want hun werken volgen hen na”.

Namens de fractie,
Frits Appelman