Maandag 19 november
  Ik weet niet of ik tot de ouderen behoor. Maar hun “problemen” vind ik zo herkenbaar. Als ik een nieuwe geluidsinstallatie aanschaf, vraag ik aan één van mijn zoons om de boel te installeren. Je ziet er zelf geen gat in om het hele instructieboekje door te nemen en die jongelui doen het in een zucht. Bij de PCOB herkennen ze dat en daarom organiseer die al jaren computercursussen voor ouderen. En zij voorzien daarmee in een behoefte, dat kun je wel zeggen! Vandaag mocht ik aan de 4000ste een certificaat uitreiken. De gemeente ondersteunt deze activiteit van harte. Het opent voor de ouderen nieuwe mogelijkheden om met de kleinkinderen in contact te zijn. Het opent vele poorten naar informatie.

Mij viel op dat de meeste cursisten niet in hun eentje komen. Samen is de drempel makkelijker te nemen. Samen kun je er nog eens op terugkomen buiten de les om.

Ik heb de cursisten gevraagd om mij eens te mailen en ook eens op zoek te gaan naar mijn weblog (dat zit in de vervolgcursus waaraan ze volgende week beginnen). Ik ben benieuwd naar de mailberichten!

Uit dank voor de inzet van de coördinator en de docent wordt er volgende week namens de gemeente gebak bezorgd. En als er een gebakje overblijft mag die wel naar de mensen van de Rabobank, want die stelt belangeloos elke week een vertrek beschikbaar waar de cursus kan worden gegeven.

Dinsdag 20 november
Dinsdag is een vertrouwde dag. Meer dan andere werkdagen. Op dinsdag is er altijd B&W-vergadering. Dan zitten de burgemeester, de wethouders, de gemeentesecretaris en een van de secretaresses in het oude raadhuis in de B&W-kamer. De vergaderstukken krijgen we altijd op vrijdag of zaterdag en die moet je dus uiterlijk maandagavond hebben doorgeploegd. De onderwerpen zijn soms pittig, maar de sfeer is altijd goed. Er worden geen vliegen afgevangen. Er is een ruime mate van openheid. En er is ruimte voor een vrolijke noot. We delen ook altijd de moeilijke kwesties in onze portefeuilles en adviseren elkaar daarin. Onze burgemeester is een goeie leider, met een helder oog voor strategie en soms met de zo nodige strenge hand.

‘s Middags is er altijd een persgesprek en lichten de wethouders de besluiten toe die in de vergadering of door unanieme parafering zijn genomen. Met die vaste journalisten ontstaat eigenlijk ook wel een band. En ook daar is er wel ruimte voor een grapje tussendoor.

Ik sta er versteld van wat die journalisten allemaal moeten snappen over 1000 en 1 onderwerp. Dat een berichtje de volgende dag in de krant soms niet helemaal klopt, mag je hen niet kwalijk nemen. Journalist, een vak apart en bijna net zo afwisselend als dat van een wethouder.

Omdat de dinsdag wat de tijden betreft het meest voorspelbaar is, is deze dag bij uitstek geschikt om op de fiets naar Barneveld te komen. Een stevige tocht die me goed doet. En ik verschijn altijd fris in B&W dank zij de perfecte douche die in het nieuwe gemeentehuis niet ontbreekt.

Woensdag 21 november
Samen met wethouder Van 't Hoog uit Ede vertegenwoordig ik regio De Vallei in de adviesgroep regiotaxi. De verantwoordelijkheid voor de regiotaxi ligt tegenwoordig bij de provincie Gelderland. De provincie en de gemeenten betalen samen de kosten. Deze adviesgroep onder leiding van de gedeputeerde mevrouw Van Haaren kwam vandaag bij elkaar. Je ontmoet dan wethouders uit de hele provincie.

Aan het begin van dit jaar waren er heel veel klachten. Dat kwam omdat er na de aanbesteding een nieuw callcenter aan de slag ging en dat bleek niet zonder problemen te gaan.

Op deze bijeenkomst werden o.a. de nieuwe klanttevredenheidscijfers gepresenteerd. Deze cijfers zijn voor de afgelopen maanden dikke voldoendes: tussen de 7 en 8. Die cijfers komen zorgvuldig tot stand. Elke dag worden er een stuk of tien klanten van de vorige dag gebeld en gevraagd om hun oordeel. Bovendien reizen er mysterious guests mee in de regiotaxi. Deze resultaten zijn om tevreden over te zijn.

Maar uit de management-informatie blijkt dat de vervoerder zeker in 15% van de gevallen zijn afspraken niet goed genoeg nakomt als het gaat over de tijdsduur en de stiptheid. Daar moet door de vervoerder nog harder aan getrokken worden, als hij een boete wil ontlopen.

Opvallend is wel dat dat kennelijk de klanttevredenheid niet al te zeer bepaalt: als je goed geholpen wordt en men correct met je omgaat, vergeet je kennelijk snel dat je iets langer hebt moeten wachten?

Donderdag 22 november
Heel soms laat ik me ertoe verleiden om naar een congres te gaan. Vandaag dus. Naar Amsterdam. Georganiseerd door VNG (de belangenbehartiger van alle Nederlandse gemeenten) en DIVOSA (een soort verbond van alle sociale diensten in Nederland). Dan kom je ook eens in de wereldstad Amsterdam.

Ik zal er niet te veel over uitweiden. Maar wat valt dat snel tegen. Twee topambtenaren uit Den Haag vertellen een verhaal dat eigenlijk over ieders hoofd een gaat en wat de vrees weer voedt dat de ministeries toch zo ver af staan van de gemeenten. Er was ook een man die de ontwikkeling in de afgelopen halve eeuw weergaf op het gebied van hulpverlening. Dat was zeer herkenbaar en interessant. Nu mag je je weer ongevraagd met een zorgmijder bemoeien, 35 jaar geleden moest iemand vooral zelf weten of hij geholpen wilde worden.

Toen ik de zaal binnenkwam kreeg ik een soort afstandapparaatje. Ik wist niet wat ik daar mee moest, provinciaal die ik ben. Ik dacht nog even dat je het geluid harder kon zetten of de spreker kon wegzappen. Maar het bleek een stemkastje te zijn. We moesten onze mening tussen de sprekers door geven over de meest idiote stellingen. Maar eerst moest je wat standaard gegevens invoeren, zoals leeftijd, functie, enz. Weet u wat me ergerde? Bij de vraag over politieke partijen kon je wel kiezen voor D66, maar de ChristenUnie kwam in het lijstje niet voor. En dat terwijl de ChristenUnie nota bene regeringspartij is en D66 op haar laatste been loopt. Opvallend of toch juist niet: in zo’n happening is rond de 50% PvdA-stemmer. Hoe komt dat toch dat hulpverleners veel minder uit CDA en VVD hoek komen?

‘s Avonds in Voorthuizen een ledenvergadering van de ChristenUnie. Fijn om contact te hebben met je eigen mensen! Het was goed om er te zijn en iets te mogen vertellen. Het leverde me ook weer een mooi nieuw contact op. Ik ga met een rolstoeler eens op pad langs de Voorthuizense straten en stoepen om te ondervinden hoe rolstoel(on-)vriendelijk we in Barneveld zijn. En als wethouder van de openbare ruimte moet me dat aan het hart gaan. U hoort daar nog meer van!

Vrijdag 23 november
Een bijzondere dag vandaag. Mijn zoon Ruben (19 jaar) krijgt vandaag zijn groene baret als eerste stap naar de felbegeerde rode baret in de loop van 2008. Een bijzondere gewaarwording. Het leger is een wereld op zich. De eerste vier weken zaten vol ontberingen. Eerst twee weken in tenten en in de open lucht slapen. Pas daarna komt er een gewoon bed en een echte douche in beeld. De eerste vier weken draag je een pet, pas nadat je vier weken gedrild ben en je je al een beetje bewezen hebt, verdien je de groene baret.

Het was een zogenaamde relatiedag. Ouders en vriendinnen waren ook welkom. In de keuken van het leger kijken. Meedoen als je wilt. Meedoen in een korte mars. Strak gezicht, glimlachen is voorbij, strak in de houding. Geen gesputter en gediscussieer, maar luisteren en gehoorzamen. Eerlijk gezegd viel alleen dit me al zwaar. Laat staan wat een cultuurshock het is voor deze jongens. Ik heb een hoge pet op van de vormende waarde van deze opleiding. Niet alleen in fysieke zin. Er wordt ook een beroep gedaan op de teamgeest (één man is geen man). Je moet er zijn voor je buddy en hij voor jou als je er helemaal door heen bent.

Het kabinet gaat besluiten dat de missie naar Afghanistan verlengd gaat worden. Als je dat weet, loop je anders over het terrein van de Oranje kazerne in Schaarsbergen. Volgend jaar kan Ruben al in Afghanistan zitten. Dan kijk je weer met een heel ander gevoel naar die kaalgeschoren kop van je eigenste en dierbare zoon. Ik ben trots als ik hem in het gelid zie staan, en besef hoe dierbaar hij me is.
Al weer vertrokken van het kazerneterrein vroeg ik me heel serieus af of het niet heilzaam zou zijn voor elke jongere om eens af te zien van comfort en je mobieltje. Eens even geen tegenspraak, maar respect voor je meerdere. Misschien is de afschaffing van de dienstplicht wel een verarming.

U wilt reageren? Van harte welkom! Stuur een mail naar l.verweij@barneveld.nl (tijdelijk geen online reacties mogelijk)