Maandag 21 april
Vandaag ontmoette ik in de bezwarencommissie een actieve en pittige penningmeester van een zangkoor. Hij had namens zijn vereniging bezwaar gemaakt tegen de subsidietoekenning. Wat was het geval? Voor zijn leden die van buiten Barneveld (b.v. Lunteren) komen, verstrekt de gemeente geen subsidie. Als je heel goed leest, kun je dat in de regeltjes wel terugvinden, maar het voelt bij de penningmeester een beetje onnatuurlijk aan. Je gaat koorleden van net over de grens toch niet weigeren? Deelname in Barneveld ligt geografisch gezien soms meer voor de hand dan in Ede. En voor deze Lunterse leden krijgt hij bij de gemeente Ede ook geen subsidie. Maar weigeren doe je die leden niet!

Vanuit de gemeente is het natuurlijk ook wel weer te begrijpen: je wilt het geld van de gemeente zo veel mogelijk ten goede laten komen aan de eigen burgers.

Regels zijn nodig en best ook wel te begrijpen. Maar volmaakt zijn ze zelden.

Dinsdag 22 april
Dinsdag is mijn fietsdag. De afstand Veenendaal-Barneveld is een afstand die de moeite is om de fiets te pakken. En een frisse douche daarna is niet overbodig. Het grappige is dat er mensen zijn die me wel eens op de fiets tegen komen en vervolgens denken dat ik zo’n beetje elke dag de fiets naar Barneveld pak. Ik maak kennelijk een zeer fitte indruk!

Op dinsdag vergadert B&W. We nemen niet alleen besluiten. We overleggen ook over de beste wijze waarop we dingen kunnen aanpakken, we informeren elkaar over de zaken waarmee ieder van ons bezig is. We verdelen de uitnodigingen (die vaak heel erg laat binnenkomen en daarom niet meer zijn in te passen: wilt u dat we blijk geven van onze belangstelling, nodig ons dan tijdig uit!)

Wat mij al meerdere keren is opgevallen? Dat er telkens weer mensen zijn die zonder enige vergunninggewoon gaan bouwen, gewoon hun grond gaan gebruiken in strijd met de bestemming. Je zou nog even kunnen denken dat men zich van geen kwaad bewust is; helaas is er nogal eens sprake van bewust omzeilen van de regels. Burgers hebben bijna altijd hun mening klaar over de overheid. De overheid doet het vaak niet goed, als je de mensen geloven mag. Zelden hoor je de mensen praten over hun eigen gedrag, hun overtredingen en over het aan de laars lappen van de regels. Het is maar goed dat er een overheid is, om het eigen belang enigszins in te tomen en te waken voor het algemeen belang.   

Woensdag 23 april
Bij de behandeling van de keten kwam het ook al naar voren: hoe biedt je jongeren goeie vrijetijdsbesteding? Niet iedereen verliest zijn hart aan een sport. Niet iedereen pakt een mooi boek, ook al staat Barneveld te boek als een leesgraag volkje blijkens de bibliotheekcijfers. En ook al is voor de buis hangen of internetten  onder jongeren populair, daar leer je nou net weer geen sociale vaardigheden en eigen verantwoordelijkheid van.

Vandaag kwam één van de jongerenwerkers samen met de heer Conrads van Ons Bedrijf met een nieuw idee. Zij willen een sleutelwerkplaats gaan runnen. Een plek waar een stel jongens van een jaar of 17, 18 jaar een deel van hun vrije tijd sleutelen aan een auto. Ik zou er niet opgekomen zijn. Voor mij zou het niks zijn. Maar ik ben ook geen 17 meer. Voor een behoorlijk aantal jongeren is dit een activiteit waaraan ze gemotiveerd mee willen doen.  En echt waar: ter vervanging van hun keetleven!

Ik vind dat we in dit soort “alternatieve” vrijetijdsbestedingen voor jongeren moeten durven investeren.  Ik hoop dat het snel tot concrete invulling kan komen. En als ze eenmaal bezig zijn ga ik een keertje m’n neus laten zien. Niet om mee te sleutelen, maar om te voelen wat er leeft onder deze jongeren. Om hen te laten merken dat niet alleen sport de steun van de overheid geniet.

Donderdag 24 april
Gisterenavond was het rond de klok van twaalf voordat de voorzitter van de commissie Samenleving de hamer kon laten vallen. Het was een lange maar boeiende zit. De commissie besprak de toekomst van de bibliotheken in Barneveld; er komt een permanente vestiging in het Kulturhus in Kootwijkerbroek. (de naam van het gemeenschapsgebouw werd door één van de hardste werkers voor dit nieuwe dorpshuis, Gijs Schut,  onthuld: Essenburcht).

Maar de meeste tijd ging zitten in de evaluatie van de WMO, en dan met name de individuele voorzieningen zoals de huishoudelijke hulp. Er was een onafhankelijk onderzoek gedaan naar de tevredenheid van de cliënten/zorgvragers. En Barneveld scoorde goed. Dat is natuurlijk niet alleen de verdienste van de gemeente. In grote mate is dit ook een compliment voor de werkers in het veld, degenen die de hulp daadwerkelijk leveren.

De WMO-raad was in de ogen van sommigen te kritisch en kreeg nogal wat vragen te beantwoorden. Ook al vond ik zelf dat de opmerkingen van de WMO-raad  goed te weerleggen waren, valt niet te ontkennen dat het een pittige opgave is om als WMO-raad je rol goed te spelen. Je dient een klankbord van de samenleving te zijn en je moet niet aan het handje van het gemeentebestuur lopen en je moet ook nog eens veel verstand hebben van de hele WMO. En als je je dan ook nog realiseert dat de WMO-raad pas een jaar in het zadel zit, verdient de WMO-raad desondanks een bemoedigende bejegening.

Ik spreek de WMO-raad elk kwartaal. Dat is altijd een openhartige ontmoeting. Na deze commissievergadering nodig ik ze een keertje extra uit om de vergadering en ook de evaluatie van de WMO eens na te bespreken en te bezien hoe we elkaar voor de volgende keer nog meer van dienst kunnen zijn.

U moet het me vergeven dat ik heb genoten van de geuzennaam die VVD-raadslid Paul Vos me toedichtte: de wethouder is een echte WMO-tijger. Die houden we erin.

Vrijdag 25 april
Wethouders maken best lange dagen. Maar dat wil niet zeggen dat je altijd hard moet werken. Gelukkkg niet, want dan hield je het nooit vol. Vanmorgen was zo’n dagdeel waarop je er bent, maar niet werkt en toch geniet. Ik heb het over de lintjesregen. Het is echt een feest om dit mee temogen maken. Ik had me er goed op voorbereid: via internet voor het eerst een echte toepasselijke oranje stropdas gekocht.

De 8 decorandi (ja, zo noemt de burgemeester de mensen die hij een lintje opstrikt) waren allemaal in bijzondere stemming. Familie kwam van ver en sommigen waren al om 07.00uur van huis gegaan om dit mee te maken.

Het is heel goed dat mensen officieel waardering krijgen voor wat ze doen in de samenleving. Ook al geldt voor hen allen dat ze zonder die waardering absoluut ook wel verder gegaan zouden zijn. De meeste gelukkigen zijn man en hebben heel veel uren besteed aan besturen en vergaderen. Als je bij sommigen de opsomming hoorde, kreeg je de indruk dat ze thuis niet hebben geweten wie de man was die op zondag het vlees sneed. Ter complementering van het gezelschap was er ook één dame die een lintje kreeg: ze was o.a. jarenlang schaapherder(in) geweest. Een vrouw die niks heeft met luxe en die gelukkig is met de vrijheid waarvan ze al jaren geniet. Toen de groepsfoto gemaakt moest worden was deze mevouw in geen velden of wegen te bekennen. Eerst moest ze even rustig een praatje maken met die of gene. Al die drukte en dat geregel, al die formaliteiten, daar moet je je leven niet door laten bepalen!

Na afloop was er ook oranjebitter. Ik kan me niet heugen het ooit te hebben opgeslurpt.  Voor mij reden genoeg om de wereld van de oranjebitter te betreden. Nou de naam zei het eigenlijk al, lekker is het niet. En op een bijna lege maag doet het stevig zijn werk: zweverigging ik de trap op naar mijn kamer. De secretaresse vond dat ik een kleur had. Nee, niet oranje, maar rood.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij@barneveld.nl