BARNEVELD - "Barneveld heeft, net als iedere andere plaats, de verplichting vluchtelingen onderdak te bieden. En ik heb die taak", aldus wethouder Leen Verweij van de ChristenUnie bij Stichting vluchtelingenwerk Midden Gelderland. Hij zei dit tegen een groep vertegenwoordigers van andere vergelijkbare stichtingen uit het buitenland onder begeleiding van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) om uit te leggen wat voor beleid Barneveld precies voert voor de opvang voor vluchtelingen.

Na een kop koffie en een gebakje legt Verweij in zijn beste Engels uit dat er een groep vluchtelingen uit Birma in één keer in Barneveld werd opgevangen in plaats van individuele vluchtelingen uit allerlei windstreken. "Eén groep uit één land in één keer. Waarom hebben we daar 'ja' tegen gezegd? Daarvoor zijn verschillende redenen. Eén groep geeft meer mogelijkheden dan individuen. Ook was deze groep christelijk, dus pasten zij goed in onze christelijke samenleving hier." Ook geeft hij aan dat het makkelijker is om activiteiten te organiseren voor een groep dan voor een aantal individuen. "Omdat het één groep was, konden we ze ook verwelkomen", zegt de wethouder.
Bovendien is het volgens hem makkelijker voor de groep vluchtelingen uit Birma om elkaar te ontmoeten en zodoende ook steun aan elkaar te kunnen verlenen.

Els van Daal van de Woningstichting Barneveld geeft aan dat een groep in een keer opvangen voor hen niet zo gemakkelijk is en ook druk met zich meebrengt. "In de zomer van 2006 vroeg de gemeente om zes of zeven woningen. Zeven woningen geven is makkelijk, maar je moet weten hoe groot een familie is. En je moet er ook rekening mee houden dat men geen vervoer heeft. Ze moeten dus dicht bij de voorzieningen zitten, als het centrum, scholen en kerken."Ook geeft ze aan dat alles wat voor Nederlanders normaal is, voor hen juist helemaal nieuw is. Zoals het gebruik van verwarming en water en hoe het gebruik daarvan kan oplopen in de kosten.

Ook vrijwilliger Jos Gloudemans van Stichting Vluchtelingenwerk Midden Gelderland kan daarover meepraten. "Je moet ze overal mee helpen, zoals het invullen van formulieren."En dat is lang niet altijd even eenvoudig, want communiceren ging vooral met handen en voeten. "Ze willen graag dingen doen, maar ze weten niet hoe." Zo wilde de man van een gezin een lekke fietsband repareren, maar dat ging mis. Dus moest Jos het oplossen en dat brengt voor hem ook de nodige frustraties met zich mee, vertelt hij. "Het grootste probleem is dat ze zóveel moeten leren in te weinig tijd." Toch zijn er ook zo de leuke momenten. "Na het ontmoeten van de wethouder dacht een gezin de koningin ook nog te ontmoeten."

Bron (tekst en foto): Barneveld Vandaag, 28 juni 2007