Maandag 4 februari
Omdat ik wist dat één dezer dagen de medische post bij het Kulturhus in Kootwijkerbroek in gebruik genomen zal worden, wilde ik vandaag het hele complex bezoeken om te zien hoe het ervoor staat. Ik ben voorzitter van de stuurgroep en als zodanig bij van alles en nog wat rondom het project betrokken. Maar dat is altijd aan een vergadertafel en met een hele stapel papier. En dan nu de realiteit die van uit het papier is voortgekomen!

Het is er in één woord fantastisch. De medische post ziet er fris en modern uit. Praktische combinatie van de centrale hal voor zowel de huisartspatiënten als die voor de fysiotherapeut. Uit alles spreekt een goede samenwerking tussen alle gebruikers van dit medisch centrum van formaat (een personeelsruimte voor echt alle werkers in het centrum). De werkplekken waar het geboor van de tandartsen gaat plaatsvinden zijn ook al bijna klaar. 

De aangrenzende zorgwoningen zijn prachtig gesitueerd en met een atrium aan elkaar verbonden. (huisarts Kroon merkte nuchter op dat het woord “atrium” maar snel moet worden vervangen door “de deel”. Dat lijkt me een prima plan. De schilders leggen er de laatste hand en over een maandje of anderhalf komen de eerste bewoners hun intrek nemen. Ze zullen zich hier snel thuis voelen.

En dan het grootste gebouw van het geheel: het nieuwe dorpshuis. Over een maand moet het zo ongeveer klaar zijn. Dan zie je direct dat er nog keihard gewerkt moet worden voor alles is afgewerkt. Het is een enorm ruim gebouw. Vergeleken bij het huidige dorpshuis is het een paleis!

Heel erg blij ben ik met de komst van een zogenaamde huiskamer die als ontmoetingsplek gaat functioneren voor de mensen van het woonzorggedeelte, waar ook anderen gebruik van mogen maken. En in de combinatie met een bibliotheek wordt dat nog mooier. Buiten is het nog een enorme modderpoel. De terreinaanleg is nog een klus apart. De vorst heeft weinig roet in het eten gegooid; de vele regenval des te meer.

Kootwijkerbroek moet wel een dankbaar dorp zijn met zoveel positieve ontwikkelingen. Ik gun het de Kootwijkerbroekers van harte. Ik zie uit naar de opening (op 8 juli???)

Dinsdag 5 februari
Na de vergadering van B&W zijn we op werkbezoek geweest bij het JFC. De grootste school voor voortgezet onderwijs in Barneveld: 2450 leerlingen! Aan de telkens toegevoegde bouwblokken is de gestage groei goed af te lezen. Op het huidige terrein wordt deze maanden de laatste hand gelegd aan de laatste uitbreiding die nog mogelijk is op het bestaande terrein. 

Uit de cijfers weet je het al langer maar als het je verteld wordt komt het weer in concreto voor je: de atheneum en gymnasium afdeling zijn klein in verhouding tot de totale populatie van de school en de landelijke cijfers. In de Vallei en op de Veluwe is de cultuur nog steeds dat de handen uit de mouwen prevaleert boven studeren op een universiteit. Ik ben zelf ook een kind van die cultuur al kom ik hier niet vandaan. Als je later volop de mogelijkheden neemt om alsnog te studeren is het resultaat van de bul extra zoet. En het tegengestelde: ouders die maar niet willen accepteren dat hun kind geen atheneumleerling is, heeft ook zijn zwarte kanten.

Als oud-docent schrok ik wel van de nieuwste ontwikkeling: alle krijtborden gaan de deur uit naar b.v.  Polen. De toekomst ligt bij de borden (kheb de naam onbewust snel verdrongen) die op een computer zijn aangesloten. Via je pc stuur je aan wat op het bord komt. En af en toe mag je met een stift nog een krijtje nadoen.  Ook geen natte sponsen meer om het bord te reinigen of om iemand mee om de oren te gooien. Nooit meer een leerling die zo om aandacht smeekt en een krijtje naar het bord knalt. Ik kom tot de ontdekking dat ik het onderwijs ontgroei, na zo’n 6 jaar wethouderschap. Of word ik een oud mens?

Woensdag 6 februari
Vandaag is het helemaal mis. En dat voelde ik al aankomen. Gistermiddag kwam ik rillerig bij het JFC vandaan en zag ik op tegen m’n dinsdagse fietstocht naar Veenendaal. 19 km lang tegenwind en ijskoude regenbuien zorgden voor meer dan een beetje rillen. De griep heeft me te pakken genomen. Alles doet me pijn. Jammer natuurlijk want vandaag had ik een paar belangrijke afspraken staan: kzou praten met de Vogelhorst over de vervolgstappen nu de locatie bekend is. En ik zou m’n kwartaaloverleg hebben met het db van de wmo-raad.

Maar nee. Op bed. Punt uit. Dan staat alles stil. Behalve je hoofd. De drukte van de agenda neemt nu niet meer de kans weg om na te denken over het leven. Hoe is dat voor mensen die altijd op bed moeten liggen, die nooit eens afgeleid worden door de drukte/afwisseling van een agenda? Waar gaat het eigenlijk om in het leven? Want de wereld gaat gewoon door ook nu ik gewoon in bed lig, zelfs als ik er nooit meer uitkom! Je beseft dat Leen Verweij maar een heel gewoon nietig mannetje is die echt vergankelijk is.

Ik realiseerde me de eindigheid van het leven heel sterk. En vroeg me af hoe dat in het hoofd van oudere mensen zich afspeelt. Dat is ingrijpend als je de 75 bent gepasseerd en zeker weet dat het niet lang meer zal duren. Dat moet wat doen met je leven. ik geloof dat ouderen vaak ontdekken dat jongeren voor geen cent begrijpen wat hen echt bezighoudt en hen als oppervlakkig beleven .

Ik bewonder ouderen, langdurig en ongeneeslijk zieken en gehandicapten als zij in staat zijn om opgewektheid aan de dag te leggen. Ik geloof dat zij met een vriendelijk gesprek, een beetje zonneschijn en wat aandacht rijker zijn dan al die drukke mensen die denken dat ze onmisbaar zijn en nergens gemist denken te kunnen worden en denken dat het aardse goed het meest nastrevenswaardige is. Ik bid dat God mij elke keer laat beseffen wat het leven echt is. Ik dank God dat hij mij (slechts) een griepje geeft om dit weer eens te leren. Ik bid God om me het niet te laten vergeten. 

Donderdag 7 februari
Weet u waarvoor je bespaard blijft als je gezond op je werk kan zitten? Voor van die zanik telefoontjes over een nieuw krantenabonnement en een nieuw contract van een nóg betere energieleverancier. Ongelofelijk wat een zinloos gezeur is dat.  Maar er is ook nog de mobiele telefoon! En die doet het overal en altijd. En de beller heeft er geen flauw idee van dat je ziek bent. Je meldt je met een zo’n opgewekt mogelijk stemgeluid en de beller begint aan zijn relaas.

Helemaal uitzetten is het alternatief; en dat doe ik dan net nog niet.

En ondertussen wordt in Barneveld huis aan huis de wmo-krant verspreid. Van harte hoop ik dat er binnenkort niemand meer is die onbedoeld geen gebruik maakt van de hulp en bijstand waarop hij of zij toch echt recht heeft.

Vrijdag 8 februari
Vandaag even gebeld met een afdelingshoofd op het gemeentehuis om te horen hoe het gegaan is met de afhandeling van een belangrijk b&w besluit dat a.s. dinsdag openbaar wordt. Een teken dat ik weer aan het opknappen ben. En een bewijs dat ik verbazingwekkend verbonden ben geraakt met alles wat er in Barneveld reilt en zeilt. Ik ben daar zelf blij en verrast over, dankbaar vooral. Wethouder zijn in Barneveld is een pracht baan en ik zie er naar uit om maandag weer present te zijn. En blijvend te beseffen dat gezondheid een onverdiend geschenk is dat me prikkelt tot blijdschap en werkplezier, tot naastenliefde en nederigheid.