Maandag 8 september
Het afgelopen weekend mocht ik mijn vrije tijd niet helemaal voor mezelf houden. Zaterdagmiddag ben ik een paar uur wezen kijken en praten bij het rolstoeltennis in Barneveld. Vorig jaar zelf in een rolstoel een bal geslagen (veel moeilijker dan je wel denkt). Nu kijken naar mensen uit het hele land die zich met veel doorzettingsvermogen tot pittige tennissers hebben opgewerkt. Leren leven met een lichamelijke beperking is al heel wat, maar ook nog tot goeie sportieve prestaties komen lukt vast niet iedereen. Mooi om deze enthousiaste mensen te spreken en zelfs te horen hoe ze grappen om hun eigen handicap! Geweldig ook te zien dat er vrijwilligers zijn die zorgen dat deze sporters aan de slag kunnen. En als je ziet met hoeveel inzet ze dat doen. Niks dan complimenten. En niet in de laatste plaats de tennisclub De Watermolen. Een betere gastheer kunnen de sporters zich bijna niet indenken. Daarom de moeite waard om van dit nationale toernooi een jaarlijks terugkerende activiteit te maken. Dan moet er nog wel wat meer sponsorgeld binnenkomen en een mooie subsidie uit de provincie zou ik zeggen. Want in de hele provincie Gelderland is zo’n rolstoeltennistoernooi niet te vinden!

Zondagmiddag mocht ik namens de gemeente ds. Peene in Kootwijkerbroek verwelkomen. De hervormde gemeente is heel dankbaar dat ze nu weer twee predikanten hebben en de gemeente naar menselijke maatstaven weer optimaal kan functioneren. Ik ben dankbaar voor wat kerken allemaal (op eigen kosten) doen tot heil van de mensen, ook in praktische zin. De overheid mag zijn handjes dichtknijpen met veel actieve kerken. Een samenleving wordt daar niet slechter van. Integendeel.

Voor de familie Peene en ook wel voor de iets eerder gearriveerde ds Den Admirant heb ik bewondering. Het hele gezin komt in een wildvreemde woonomgeving en moet de draad daar maar weer oppakken. Het zou een groot compliment zijn voor de Kootwijkerbroekse gemeenschap als de beide families zich snel thuis zouden voelen. Ik heb er vertrouwen in dat dat ook gaat gebeuren!

En ik herhaal één zinnetje uit mijn welkomstwoord. Ds Peene wil zich laten verrassen door de mensen die hij gaat ontmoeten (stond er in de krant). Dat is een goede instelling. Dat zal ook vast wel gebeuren zo nu en dan. Maar ik wil zeggen dat ik geloof dat hij zich niet in het laatst ook verrast zal weten door zijn Hemelse Zender, die hem op onverwachte (moeilijke) momenten zal zegenen met wijsheid, goede moed en Zijn nabijheid.

Dinsdag 9 september
Vandaag heeft het Johannes Fontanus College (in de volksmond het JFC) een bijzondere dag. Sinds mensenheugenis wordt er eens eventjes geen enkel noodlokaal meer gebruikt; alle lessen eindelijk weer eens in permanente behuizing. En hoe! Een goede en vooral passende uitbreiding. En zonder dat de gemeente er zich veel mee heeft bemoeid. Naast de bouwvergunning heeft de gemeente er verder niks aan hoeven doen. De hele uitbouw is voorgefinancierd door de school zelf. Dan moet je wel een aardige cent op de bank hebben. Maar die wordt dan ook bestemd waarvoor het bedoeld is. Als het aantal leerlingen een bepaalde grens heeft overschreden volgt bekostiging door de gemeente. Het JFC is het bewijs dat doordecentralisatie (d.w.z. geef de scholen nog meer eigen verantwoordelijkheid en laat hen hun eigen geld beheren ook voor huisvesting) best wel kan.

Het is trouwens een flink staaltje vakmanschap om op zo’n grote school (2500 leerlingen) nog een goed zicht op elke leerling te houden, goeie prestaties neer te zetten en enige orde in stand te houden. Volgens mij lukt dat de school heel aardig.

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat de volgende bouwtekeningen bij de gemeente worden binnengedragen.

Woensdag 10 september
Het Biologisch Centrum is een begrip in de gemeente Barneveld. Niet ver van het kasteel de Schaffelaar verwijderd bevindt zich een mooi oud koetshuisachtig gebouw waarin om de paar maanden een nieuwe expositie wordt ingericht met een thema dat verbonden is met de natuur. Een grote club van vrijwilligers ontvangt dan elke dag groepen basisschoolleerlingen die op afwisselende manier betrokken worden bij het thema. Het is een luxe, want de scholen krijgen op die manier gratis en voor niks een heel leerzaam program aangeboden zonder dat de leerkracht daar veel voorbereidingstijd in hoeft te stoppen, terwijl ik zeker weet dat de bezoekers nog lang weten waar het over ging.

Die vrijwilligers nu worden elk jaar getrakteerd op een excursie en een hapje eten. Dit jaar kwam het me uit om met ze op te trekken. In Harskamp (vlak over de grens met Barneveld) bezochten we een zorgboerderij (Passiflorahoeve) die o.a. een complete vlindertuin/-kas exploiteert. Je weet niet wat je ziet. Wat een prachtige tropische vlinders! Wat een schitterende verhalen over het leven van al die verschillende soorten vlinders, hun poppen enz. die verteld worden door de zus van de baas. Er komen zelfs mensen speciaal over uit Japan om hier te komen kijken. Ook enkele Wageningse professors komen er met een zekere regelmaat op bezoek. Na afloop van de rondwandeling nog even gepraat met de baas van de zorgboerderij, de heer Moerman. Een inspirerende man. Een man met wie ik best eens voor een aantal uren in een lift opgesloten zou willen zitten, ook al denk ik dat ik hem nooit in de lift zal tegenkomen.

Donderdag 11 september
Deze avond heb ik een pittige klus te klaren. Drie keer per jaar komen vertegenwoordigers van de wijkplatforms (daarvan hebben we er in Barneveld een stuk of 17; zo ongeveer gemeente dekkend) . ook deze avond dus.

De wijkplatforms vergaderen afzonderlijk in aanwezigheid van een of enkele ambtenaren heel regelmatig. Problemen die daar niet opgelost worden en ook bestuurlijke aandacht vragen komen op deze avond aan de orde.

We houden strenge actielijsten bij, die de volgende keer moeten zijn afgehandeld. We moeten af van zaken die jaren blijven slepen. Dat begint steeds beter te lukken. De samenwerking met de gemeente is heel constructief. Maar de dingen die niet goed gaan moeten wel gezegd worden. En als een verkeersprobleem al vier jaar wordt aangekaart is het moeilijk om uiteindelijk te moeten zeggen dat het toch niet gaat worden opgelost zoals de wijkplatformleden zouden willen. (En dat maakt de avond zo pittig). Maar erger is het dat ze zo lang op een definitieve reactie moesten wachten. Evenzo goed is het van groot belang dat de ambtenaren uitleggen (in begrijpelijke taal!) waarom het niet wordt zoals ze wilden.

Wijkplatform leden zijn best realistisch: niet alles kan worden gehonoreerd. En toch is dat soms bar moeilijk als je ook d.m.v. een enquête je standpunt kracht hebt willen bijzetten.

Aan het eind van de avond was ik doodop. De actielijst was opgeschoond, maar nieuwe punten toegevoegd. De mensen niet allemaal tevreden. Maar wel allemaal met de overtuiging dat de wijkplatforms nodig zijn en we steeds beter leren hoe we met elkaar moeten samen werken.

Vrijdag 12 september
Gisterenmiddag heb ik vergaderd met de toekomstige gebruikers van de nieuw te bouwen wijkschool in de Burgt. Samen moeten zij het gebouw gaan beheren. Partijen die in enkele gevallen nog nooit hebben samengewerkt. Partijen (scholen en instellingen voor kinderopvang) die verschillende financieringssystemen hebben. En vragen over de rol van de gemeente: op welke afstand komt de gemeente er als verhuurder wel of niet bijzitten? Op papier lijkt dat zo gemakkelijke even geregeld. Maar het gaat wel om optimaal vertrouwen naar elkaar. Het is niet erg dat er nog wat tijd is om in gezamenlijkheid het beheer handen en voeten te geven. Een nieuwe uitdaging is het.

Ik heb er vertrouwen in dat er voldoende vertrouwen is om een goede beheersvorm gaat komen

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij <at> barneveld.nl