Maandag 25 augustus
Op het spreekuur komt vaak de harde werkelijkheid bij je aan tafel. Vandaag een drietal vrouwen uit een Afrikaans land. Eén ervan zit in de problemen. Ze heeft als statushoudster een lening gekregen voor de eerste inrichting. Deze lening moet in kleine maandelijkse termijnen worden afgelost. Maar men moet wel met behulp van aankoopbonnen kunnen aantonen dat het geld is besteed aan dat waarvoor het bedoeld is. Voor een deel kan deze vrouw dat niet. Het onbewezen deel moet zij versneld terugbetalen, dat is vast beleid. Maar als deze dame zwanger is van het derde kindje, terwijl de vader nog in een AZC verblijft, besef je dat er spanning zit tussen regels die terecht moeten worden toegepast en de menselijke omstandigheden.

Meer dan alles nog eens uitleggen kan ik niet. Gelukkig zijn er twee vrouwen van dezelfde nationaliteit die haar ondersteunen. Tevreden ben ik nooit na dit soort ontmoetingen.  

Dinsdag 26 augustus
Vandaag de eerste B&W-vergadering na de vakantie.  Een vroegertje. In plaats van 9.30 starten we al om 8.00 uur omdat de burgemeester naar een begrafenis moet. Nu is dinsdag mijn fietsdag. Dus extra vroeg uit de veren! Maar om deze tijd van het jaar is dat helemaal geen punt.

In de eerste vergadering is er veel tijd om elkaar bij te praten over dat wat speelt en wat er in ieders portefeuille aan de orde gaat komen.  Deze eerste keer is er nog geen aanleiding om in de middag een persgesprek te hebben n.a.v. de genomen besluiten. Dat zal de komende weken wel weer anders worden.

Maar een korte B&W-vergadering geeft de kans om even een kijkje te nemen bij de zogenoemde Tentweek van de hervormde gemeente. Aan de Woudseweg staat net als voorgaande jaren een joekel van een tent. Ook een aparte ruimte gevormd door 4 opleggers. En ook nog een tent voor de 12plussers. Het was er een drukte van belang. Heel veel kinderen beleefden er een pracht laatste vakantieweek. En weer valt mijn oog op al die vrijwilligers; zeker meer dan honderd in getal. Mensen die een week van hun eigen tijd geven voor de medemens en voor hun Heiland.

Wat me misschien wel het meeste opviel, was de ontspannen sfeer. Terwijl de kinderprogramma's volop bezig waren was er oprechte aandacht voor de ouders die een poosje bleven hangen. Het voelde gastvrij en warm. Een kostbare en jaarlijks terugkerende activiteit waar Barneveld trots maar vooral dankbaar voor mag zijn.


Woensdag 27 augustus
Vandaag mocht ik als loco-burgemeester op bezoek bij een echtpaar dat 60 jaar getrouwd is. Een bijzonder jubileum dat niet iedereen gegeven is. Op weg naar de jubilarissen vraag je je af hoe hun omstandigheden zullen zijn. Nog vitaal? Of hulpbehoevend? Nou, het echtpaar Verbrugh-van den Broek is bijzonder vitaal. Meneer en mevrouw zijn beiden nog heel actief en mankeren in feite niks.

Deze mensen hebben een leven lang al veel meegemaakt. Ze stralen toch dankbaarheid en tevredenheid uit.

Het is een huwelijk tussen een Barneveldse en een Voorthuizenaar. En dat is zeker stof voor een gesprek. En voor mij als “buitenstaander” wel leuk om aan te horen. Barnevelders zouden meer standsgevoel hebben, Voorthuizenaren zijn gewoner en hechten niet zo aan verschil in stand. In Voorthuizen zou je als import makkelijker worden opgenomen.  Iedere inwoner zal bij dit onderwerp wel zijn eigen inzichten hebben..…. maar de verschillen staan een  goed huwelijk niet in de weg!

De heer Verburgh, geboren en getogen Voorthuizenaar, vertelt met enthousiasme over zijn biljartprestaties en toont zijn eretekens. De cirkel is voor hem in zeker opzicht rond: op de plek waar het dorpshuis staat (Trefpunt) stond vroeger de boerderij van zijn ouders. En nu speelt hij op zijn geboortegrond biljart.

Als je van deze mensen afscheid hebt genomen denk je onderweg naar het gemeentehuis: zo zou ik zeker ook wel 60 jaargetrouwd willen zijn.  

Donderdag 28 augustus
Een wethouder moet een echte alleskunner zijn. Vandaag zouden ze heel graag willen dat ik een potje panna speel.  Laat ik nou geen bal verstand hebben van panna. Snel de regels voorgeschoteld gekregen door een ambtenaar met voldoende inlevingsvermogen. Maar dan de behendigheid?  Daar kan geen ambtenaar me bij helpen. Daarom dat we het voor mijn eigen bestwil maar beperken tot een schot op het doel. En dat gaat in één keer goed (als je de bal maar dicht genoeg  bij het doel legt).

Dit pannaveldje is een prachtbewijs van samenwerking en wijkopbouw.  Het overleg met de buurt die eerst wat twijfels had bij de komst, wordt langzaamaan enthousiast, zeker niet in het laatste dank zij de inzet van mensen van de Molukse kerk vlak om de hoek. Ons Bedrijf heeft voor de hekken en de doelen gezorgd. En de jongeren zelf hebben geholpen bij de plaatsing van het geheel. Zwart en wit speelt met elkaar. Lekker je overtollige energie kwijt; en groeien in respect voor elkaar.

Maar een panneveldje kan binnen de kortste keren een plek van overlast worden. Zeker na 22.00 uur. Daarom heeft één buurtbewoner zich bereid verklaard om eerste aanspraakpunt te zijn: Coen. Is er irritatie? Dan komt Coen erbij. De buurt kent hem. Dat is beter dan direct iemand van de gemeente of de politie. In Oldenbarneveld werkt dit systeem. Dan in de Lors toch zeker ook!

Er was een journalist die vroeg of we een meerjarenpannaveld beleidsplan hadden. Tot mijn vreugde kan ik zeggen van niet. De pannaveldjes komen niet tot stand achter een bureau maar in de wijk zelf. De jongerenwerkers zien wat er in de wijk speelt, waar de verveling of de overlast toeslaat. Zij zoeken dan naar een oplossing waar we met zijn allen beter van worden. Als de jongeren zelf kiezen voor een pannaveld gaan we dat proberen te realiseren. Moet het een volleybalnet zijn, dan gaan we dat uitwerken.

Op weg naar het nieuwe pannaveldje zie je de huizen in de Lors die moeten worden afgebroken, maar wat belet wordt door een of anderhalve vleermuis. Ondertussen wacht de Molukse gemeenschap extra lang op de realisering van hun eigen woonzorgcomplex. De keuze tussen een vleermuis en een zorgcentrum lijkt gauw gemaakt, maar zo simpel is ook in Barneveld de wereld niet.  

Vrijdag 29 augustus
Het wordt een jaarlijks terugkerend fenomeen: de invitation for the openingsceremony of PTC+. Dit jaar worden rond de 40 studenten uit 14 verschillende Afrikaanse en Aziatische landen verwelkomd. Zij verlieten in de meeste gevallen voor het eerst van hun leven hun geboorteland en maken een heuse cultuurschok door. Van Kenia, vanuit de Filippijnen, vanuit Buthan enz. naar Barneveld! Met veel motivatie komen deze mensen een opleiding volgen voor de kippen- of varkenshouderij. Voertaal is Engels.

Deze cursisten worden voor het grootste deel gesponsord door het ministerie. Volgens mij één van de beste vormen van ontwikkelingshulp. Geef mensen geen geld mee, maar kennis om in eigen land om te zetten in goede bedrijfjes. Nog steeds spijt het me dat er niet nog veel meer mensen deze opleiding kunnen volgen. De minister stelt een beperkt aantal beurzen beschikbaar. Ik zou het zo geweldig vinden als de Barneveldse gemeenschap ook enkele studenten financieren zou. Als de kerken, de Ark en ook plaatselijke bedrijven nou eens de koppen bij elkaar zouden steken?

Veel Barnevelders, laat staan de mensen van verder weg, hebben geen flauw idee van wat er dus aan internationale activiteiten in Barneveld plaatsvindt.

Veel complimenten verdienen de docenten die veel meer doen dan hun dagelijkse lessen afdraaien; met gevoel voor de medemens en het besef van de cultuurschok zetten zij zich in. En ere wie ere toekomt: ook de gastouders die vaak al jaren lang zich inzetten voor deze studenten verdienen een groot compliment. Zelf zeggen zij: we geven iets en we krijgen heel veel terug. 

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij <at> barneveld.nl