Maandag 2 november
Zaterdag ben ik gestart met een training voor kandidaat wethouders van de ChristenUnie. Dat gaat drie zaterdagen in beslag nemen. Ik doe dat samen met twee collega’s uit het land: Ridderkerk en Houten. Als u hieruit afleidt dat ik alles al weet dan bestrijd ik dat direct! Het gaat vooral om het overbrengen van ervaringen. Aan de hand van allerlei thema’s belichten we aspecten van het wethouderschap. Vooral vanuit de praktijkervaringen. Er ontstaan boeiende gesprekken met gemotiveerde mensen die in bijna alle gevallen al volop actief zijn in gemeenteraden. Leerzaam ook om te luisteren naar je collega’s waaruit logischerwijs blijkt dat elke gemeente weer zijn eigen accenten heeft. Heel vaak herkennen we ons in elkaars ervaringen.

Vandaag heb ik een gesprek gehad met vertegenwoordigers van het CAK (landelijk werkende organisatie die voor alle gemeentes de inning van de eigen bijdrage Wmo (en AWBZ) regelt). Bij één burger was er zeer lang een verschil van mening over de correcte hoogte van de eigen bijdrage. Alle correspondentie en telefoongesprekken (ook vanuit de gemeente) ten spijt bleef er onenigheid. De betreffende burger was het op een bepaald moment zo zat dat de nationale ombudsman door hem er bij werd gehaald. Het gevolg was verbluffend: binnen een uur was ineens alles op orde. Geweldig voor de betreffende burger. Maar een belediging voor mij. Waarom hadden telefoontjes vanuit onze ambtenaren naast die van de burger zelf niet het gewenste effect gehad? Voor mij reden genoeg om het CAK eens in levende lijve te ontvangen op mijn kamer. Het is een nuttig gesprek geworden. Wat fout was is niet weggestopt, maar eerlijk besproken. Het CAK is een organisatie die veel en veel minder dan gemeentes in zijn werkwijze de klant als uitgangspunt had. Het was een administratief gerichte club. Er vindt nu een forse omslag plaats. Medewerkers krijgen klantgerichte trainingen en gaan zelfs op stage bij mensen met een beperking om zo te komen tot een optimaal inlevingsvermogen.

Vrucht van de ontmoeting is zeker ook dat de ambtenaren van ons en de contactpersonen elkaar nu beter kennen dan via de telefoon alleen. Prima dat de CAK-ers bereid waren om vanuit Rijswijk naar Barneveld te komen.

Dinsdag 3 november
Vanmiddag ben ik naar een klein congres geweest van Maatschappelijke Dienstverlening Veluwe (MDV). Raadsleden uit de regio en maatschappelijk werkers ontmoeten elkaar. Het is goed om zo nu en dan eens rechtstreeks te spreken met de mensen vanuit het veld. Toevallig had ik net een week geleden met enkele van hun maatschappelijk werkers al een gesprek gehad.

De verrassing voor mij was dat ik een maatschappelijk werker tegen het lijf liep die ik langer dan 10 jaar gelden als conrector had meegemaakt. Ik vind het een feest om mensen terug te zien en waar te nemen welke prachtige ontwikkelingen mensen hebben doorgemaakt. Prachtig om ineens 1 op 1 met elkaar te praten als gelijkwaardige volwassen mensen. Ik was ook onder de indruk van zijn oprechte, pure en diepgewortelde geloof in Jezus Christus over Wie we “ongemerkt” aan de praat raakten.

De dag werd afgesloten met de commissie Samenleving. Voor mij stond het CJG op de agenda. Er was een voortgangsmemo gemaakt waarover de raadsleden graag met mij van gedachten wilden wisselen. De 5 kernpartners waren voor het merendeel ook aanwezig. Het was goed dat we er over spraken. In april van dit jaar was er een startbijeenkomst geweest. Toen was er gediscussieerd over het CJG aan de hand van een notitie. In die bijeenkomst deden raadsleden en betrokken burgers en professionals mee aan het gesprek. Op basis daarvan zijn we verder gaan werken. Wat echter nooit gebeurd is, is de kaders in een raadsvergadering vaststellen. En daar ben ik nu door de commissie op gewezen. Aanleiding om de eerstvolgende commissie de kaders helder op een rijtje te zetten en de raad alsnog de kans te geven om formeel een richtinggevende uitspraak te doen. Daar is de raad het aangewezen orgaan voor. Buiten kijf.

Woensdag 4 november
Vanmiddag heb ik mijn Engels weer even kunnen oppoetsen: de internationale studenten van PTC+ kwamen op bezoek. Mensen uit alle windstreken van de wereld (Kenia, Oeganda, India, enz, enz) volgen daar een opleiding in kippen- en varkenshouderij. Ik heb hen iets verteld over de lokale democratie. Velen luisteren met een gezicht van volle verbazing over hoe alles zich in Nederland voltrekt. Hoe anders de ontwikkeling in hun eigen land ook is, wel valt me op dat ze allemaal een digitaal fototoestel bij zich hebben en er blijk van geven allemaal met mij op de foto te willen. Een aparte gewaarwording. Laten ze via de email aan het thuisfront die blanke kaaskop van mij zien.

Aan het eind van deze dag naar de kerk: dankdagdienst. Als de dominee met de preek is begonnen voel ik dat mijn mobiele telefoon overgaat. Ik zie dat het de veiligheidscoördinator is. Een slecht teken en dus vertrek ik zo stil mogelijk vanuit de kerkzaal. Als ik terugbel hoor ik dat er op Barnevelds grondgebied een situatie is aangetroffen waarbij een grote groep Polen (meer dan 30) verblijven op een plek die in ieder geval niet brandveilig is en mogelijk ook om andere redenen bewoning niet toestaat. Waar breng je mensen zo ineens onder?

De dominee preekte over een Bijbelgedeelte waarin o.a. staat dat geldzucht de wortel van alle kwaad is. Dat telefoontje staafde dit: de kamerhuur per Poolse werknemer leek vooral door geldzucht en niet bepaald door de geboden onveilige faciliteiten ingegeven te zijn.

Donderdag 5 november
Als de ontwikkelingen het vragen, heb ik met afzonderlijke schoolbesturen overleg. Dit keer met de mensen van de Rehoboth in Kootwijkerbroek. Ik vind het bewonderenswaardig als ik zie hoeveel inzet bestuurleden voor hun school plegen en over hoeveel deskundigheid ze beschikken. Het is een genot om dan constructief samen te werken.

Van de ene naar de andere school. De Branding is aan de beurt. Daar wordt de eerste les Geldwijs gegeven. Een preventieproject ter voorkoming van schuldenproblemen. Vrijwilligers geven met ondersteuning van het Nibud lessen aan de hoogste klassen van de basisschool en de eerste klassen van het voortgezet onderwijs. Een geïnteresseerde en gemotiveerde groep leerlingen en een prima vrijwilliger. Een nuttige les.

De regionale tv kwam opnames maken en de leerlingen waren benieuwd hoe ze s avonds in beeld zouden komen. Helaas voor hen: de cameramensen hadden iets fout gedaan en geen Barneveldse shot kwam in beeld.

Ter afsluiting van de dag een miniconferentie over mantelzorg. Georganiseerd door ons eigen Barneveldse steunpunt mantelzorg,. Thema was de relatie van mantelzorg met de werkgevers. Maar weinig werkgevers weten of en hoeveel mantelzorgers er bij hen werken! Het gaat om 1 op de 8! Dat is de moeite! Kenmerk van mantelzorgers is dat ze veel extra taken hebben maar daar eigenlijk weinig met anderen over praten, ook niet met hun leidinggevende. En dat kan er toe leiden dat het een mantelzorger een keer te zwaar wordt en omvalt. En dan is het eigenlijk te laat, voor de mantelzorger én voor de werkgever (en ook voor de ontvanger van de mantelzorg) Jammer genoeg bleek dat meer aandacht voor dit item broodnodig is. Van alle Barneveldse werkgever was maar een zeer gering aantal vertegenwoordigers aanwezig. Er is nog een wereld te winnen! En voor alle duidelijkheid: mantelzorgers zijn onmisbare steunpilaren van onze samenleving. Je zou raar staan te kijken als we het zonder zouden moeten doen.

Vrijdag 6 november
Op bezoek geweest bij een Hollandse deelnemer van het duoproject. Iemand die dus een keer per twee weken een dagdeel optrekt met een vrouw van allochtone afkomst. Het is nuttig te horen hoe dat in de praktijk ervaren wordt. Men doet mee vanuit grote betrokkenheid en naastenliefde. En soms is een gevoel van teleurstelling niet te onderdrukken. Als je 61 jarige maatje al 28 jaar in Nederland woont en toch nog zo weinig openstaat voor je toewijding en de Nederlandse cultuur en taal, dan is een beetje teleurstelling niet vreemd. In deze situatie had al 25 jaar geleden het duoproject moeten plaatsvinden. Ik denk dat investeren in contacten met deze van oorsprong allochtone vrouwen goed is, maar dat we van hen niet meer mogen verwachten dat ze op hun “oude dag” nog meer gaan open stellen voor de wereld van Nederland. Opmerkelijk is ook wel om te horen dat de reacties van (voormalige) vluchtelingen met veel meer dankbaarheid vervuld zijn dan die van Turkse en Marokkaanse vrouwen die al jaren in Nederland wonen.

Al eerder gaf ik aan dat er ook duoprojecten voor mannen moeten komen. Dat zit er nu aan te komen. Ik wil (vanwege een volle agenda in beperkte mate) ook duopartner worden. Binnenkort krijg ik een heuse intake. Kben benieuwd.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een bericht naar l.verweij at Barneveld.nl