Maandag 19 mei
Hier en daar steekt weleens het gerucht de kop op dat recreatiewoningen in Barneveld permanent bewoond zouden mogen worden. Vanmiddag zat ik een hoorzitting voor waarin een bezwaarschrift behandeld werd over permanente bewoning. De gemeente Barneveld gaat er strikt en duidelijk mee om. Het mag niet en het moet bestreden worden. De betrokkenen hadden een dwangsom op gelegd gekregen van 25000 euro. En verhuizen van de ene naar de andere recreatiewoning heeft geen zin.

Wel is het triest als je merkt wat de achterliggende redenen zijn van mensen om in een recreatiewoning te gaan wonen (tegen vaak ook nog pittige prijzen, trouwens). Door een echtscheiding komt men op straat te staan. Of men is in een andere gemeente uit het huis gezet omdat men een hennepkwekerijtje had opgezet.  Je kunt het dan de eerstkomende 10 jaar vergeten om in dezelfde gemeente een woning te vinden. En in een nieuwe gemeente kun je ook gewoon achter in de rij aansluiten.

Ik vind het terecht dat er strenge straffen staan op illegale hennepkwekerijen. Dat moeten we zeker zo houden.

Vraag die ik wel overhoud aan zulke situaties is: hoe krijgen deze mensen die de fout zijn ingegaan de kans om opnieuw te beginnen? Daar hebben we met elkaar te weinig over nagedacht. Om nog maar niet te praten over de gevolgen die e.e.a. heeft voor de kinderen in zo’n gezin. Vele keren van school veranderen, onmogelijk om vriendjes te hebben en te houden en zich sociaal en emotioneel te ontwikkelen.  Als mensen geen goede kans krijgen om opnieuw te beginnen komen ze wel sneller in de situatie dat ze opnieuw de fout ingaan. Wat is wijsheid?


Dinsdag 20 mei
Zo’n 4 keer per jaar staat er in mijn agenda:  “Denktank po”. Dat betekent dat ik dan overleg heb met de (boven-)schoolse directies van alle basisscholen in de gemeente Barneveld. Zolang ik het voorrecht heb deze bijeenkomsten te mogen voorzitten blijkt mij de grote mate van saamhorigheid en samenwerkingsgezindheid tussen alle denominaties. Dat mag weleens gezegd worden.

De laatste puntjes zijn op de i gezet voor de schakelklassen. Deze gaan na de zomer van start in een intensieve strijd tegen de achterstand bij een aantal schoolkinderen.

De scholen zelf hadden verder een notitie geschreven over de segregatie op scholen. Kort gezegd: hoe ga je om met zwarte scholen? Wat doe je er mee/ertegen? Ook daarover hebben we goeie vervolgafspraken en -acties gemaakt (word ik later wel wat concreter over).

De reden waarom die samenwerking naar tevredenheid verloopt, is naar mijn mening dat men meer gemeenschappelijks heeft dan de buitenwacht wel denkt. Want welke school heeft niet te maken met kinderen met een aanzienlijke achterstand (zijn echt niet alleen kinderen met een allochtonenachtergrond)? Welke school heeft niet met een zekere vorm van segregatie te maken?  Leerlingen hebben heus niet alleen wel eens vooroordelen over een zwarte leerling, maar net zo goed over een leerling van een andere kerk, enz.

Tenslotte hebben de scholen er mee ingestemd dat zij –in vervolg op een in 2005 beoogde bezuiniging op het Biologisch Centrum die door de raad werd tegengehouden- met ingang van het nieuwe schooljaar geen gebruik meer gaan maken van busvervoer naar het Biologisch Centrum en museum Nairac. En dat is niet alleen goed voor de portemonnee van de gemeente maar ook nog goed in de strijd tegen dik worden (bij leerlingen én leerkrachten).


Woensdag 21 mei
Vandaag heb ik een nuttig en constructief overleg gehad met de raadsleden De Knegt en Knapen. Zij zijn (vervangend)lid van het algemeen bestuur van de Permar/regionale wsw. Al hebben een raadslid en een wethouder in veel gevallen een heel verschillende taak, in het bestuur van Permar is dat niet het geval. Daarom heb ik voorgesteld om de vergaderingen van de Permar voortaan samen voor te bereiden. Dat is nu belangrijker dan ooit omdat er de komende maanden de nodige besluiten genomen moeten worden i.v.m. de afgelopen januari van kracht geworden nieuwe wetgeving. Nu we dit samen met de ambtenaren deden, bekroop mij heel sterk de vraag waarom we hiermee niet al twee jaar geleden begonnen zijn?

Eén van de dingen die er aan zit te komen is dat er voor de mensen die een wsw-indicatie hebben (en dus in aanmerking komen voor een min of meer beschermde werkplek) een inspraakorgaan wordt ingesteld. Een beetje te vergelijken met de cliëntenraad van de gebruikers van de sociale dienst. Zij mogen hun inbreng gaan hebben op het beleid dat de gemeenten willen doorvoeren voor wsw-ers.

Verder moet er geregeld gaan worden hoe we precies omgaan met mensen die met een pgb zelf een beschermde werkplek en dus buiten een wsw-instelling om willen bekostigen.


Donderdag 22 mei
Gisterenavond waren er de commissievergaderingen over de jaarrekening.  Er waren in de korte periode daarvoor al heel veel schriftelijke vragen gesteld en onder verantwoordelijkheid van het college beantwoord. Nu kwam daar mondeling eigenlijk een tweede ronde bij. Het doet me goed als er zo nu en dan eens een fractie is die ook oog heeft voor dat wat succesvol verloopt.  Met name de ambtenaren hebben dat wel verdiend. En ik gun hen een welgemeend complimentje zo nu en dan. [het weer aan het werk krijgen van bijstandscliënten verloopt heel goed]

Aansluitend was er het rapport van de rekenkamer over de aanbesteding van het theater en de burgtschool. Eerlijk gezegd was ik er niet zenuwachtig van, maar wel bijzonder nieuwsgierig. Het resultaat is absoluut niet verontrustend. Zonder te willen zeggen dat er geen verbeteringen mogelijk zijn.

Ik frons altijd weer mijn wenkbrauwen als ik iemand hoor zeggen dat de gemeente eens wat meer de grenzen moet opzoeken. Daarmee wordt bedoeld dat we eens wat meer risico’s moeten durven lopen. We ons misschien eens wat minder krampachtig moeten vasthouden aan de wet- en regelgeving, hoor ik dan eigenlijk zeggen.  Nu zult u mij niet horen zeggen dat dat misschien soms geen voordeeltje kan opleveren. Maar ik ben er ook van overtuigd dat de raad en ook de burgers niet laconiek zullen reageren als de gemeente een keer een misser maakt. Sterker nog: als de gemeente zich veroorlooft om (bewust) een misser temogen maken, wat mogen we dan van een burger nog verwachten? Van hem verwachten we toch dat hij zich strikt aan de regels houdt?

Anders gezegd: ik kan in de praktijk niet zoveel met een goed bedoelde tip om de grenzen op te zoeken.


Vrijdag 23 mei
Gisterenmiddag heb ik uitgebreid met de WMO-raad teruggeblikt op de afgelopen maand, waarin de commissie Samenleving er mee instemde om de contracten voor huishoudelijke hulp voor het jaar 2009 te verlengen. De WMO-raad voelde zich hoogst ongemakkelijk. De commissie deed niet veel met het door hen ingebrachte advies en ook ik had met sommige onderdelen uit het advies grote moeite.

Gelukkig hebben we openhartig met elkaar gesproken. Het gesprek was zeer opbouwend.  Het is niet overbodig te constateren dat de WMO-raad nog amper een jaar bestaat. Dat ze op een heel korte termijn advies moest geven over ingewikkelde zaken. Dan mag je niet verwachten dat een advies meteen al het volmaakte heeft bereikt. We hebben met elkaar afgesproken dat we in de komende tijd een tussenfase gaan inbouwen bij advisering door de WMO-raad. Als zij na informatie uitwisseling en verduidelijkingvragen tot een advies zijn gekomen krijgt dat de status van een concept. Vervolgens wordt dit concept besproken met de beleidsambtenaar. Niet met het doel de WMO-raad van gedachten te laten veranderen, maar hen te kunnen wijzen op eventuele onjuistheden of strijdigheden met de wetgeving. Pas daarna zal de WMO-raad het advies het publieke licht laten zien.

Het eerste jaar van de WMO-raad zit erop. Ik hoop op nog vele goede jaren van samenwerking. En gelukkig is er van het door een krant gebezigde “doek in de ring gooien” geen sprake!

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij@barneveld.nl