“Ik voetbal vaak met jongens uit de klas.
Eerst prikken we dan aan takken
de hondedrollen haastig uit het gras.
Wat kunnen die beesten kakken.
En meestal vergeet je een keutel of drie,
daar val je dan in met je hand of je knie.

Laatst zat er weer zo’n keutel aan de bal,
toen wou ik een kopbal geven.
Een verse plak van ’t stinkende geval,
die bleef in mijn haren kleven.
De keeper die ving toen de bal op zijn borst,
en stonk als een otter. Zijn trui was bemorst.

Honden! Poep niet
op ons voetbalveld,
wij hebben er narigheid van.
Als je moet schijten
met alle geweld,
doe het THUIS! In de koekepan!”

Het is wel duidelijk dat het beleid rond de bestrijding van hondenpoep veel belangstelling trekt. Iedereen heeft er min of meer mee te maken, als dan niet emotioneel, maar het is ook een onderwerp waarvan velen denken dat ze er verstand van hebben. Dat is meteen de reden waarom er over dit onderwerp meestal uitvoering wordt gesproken, ook in gemeenteraden.

Toch kunnen we ons afvragen of het wel voldoende serieus genomen wordt. Immers, enerzijds bespreking hiervan vindt meestal plaats in een lacherige en wat jolige sfeer, terwijl anderzijds mensen er hun schouders over ophalen. Bovendien: er is al zo vaak over gesproken en het ei van Columbus wil ons blijkbaar maar niet aangeboden worden.

De lijn in het verleden was dat het niet gaat om het gedrag van de hond, maar omdat van de baas. Die moest op zijn verantwoordelijkheid voor een net gebruik van de publieke ruimte worden aangesproken. En om hem te helpen legden we veldjes aan en zetten we depodogs neer. Maar de overlast blijft en scoort onverminderd hoog in de lijstjes die wij gewoon zijn te maken.

De CU voelt zich aangesproken door het voorstel van B&W. Waarom? Wel, allereerst, omdat er een samenhangend beleid wordt voorgesteld. We zijn de vrijblijvendheid voorbij. De baas blijft verantwoordelijk voor het gedrag van de hond, maar ruimt straks te allen tijde de gedane behoefte op, zowel op de openbare weg als ook op de HUPs. Daarvoor worden middelen beschikbaar gesteld. Verder worden honden op de openbare weg altijd aangelijnd. Ook het onderscheid tussen binnen en buiten de bebouwde kom is helder. Maar het belangrijkste is dat er sancties kunnen worden opgelegd bij overtreding van deze regels. Uitlaters worden niet alleen op hun verantwoordelijkheid aangesproken, ze worden er zonodig ook op afgerekend.

En dat is nieuw. Nieuw is ook dat het voorgestelde beleid van onderaf, in nauw overleg met de wijkplatforms, tot stand is gekomen. Dat spoort geheel met het CU-uitgangspunt dat inwoners medeproducenten moeten zijn van het beleid en dat we de samenleving echt SAMEN inrichten.

Reden om sympathie voor dit voorstel te hebben. Maar … er zijn wel wat risico’s. Allereerst kunnen we er niet zeker van zijn dat de beoogde mentaliteitsverandering ook echt gaat gebeuren. Ik zei al dat er lacherig over het onderwerp wordt gedaan. Daarnaast bereiken mij klachten van bazen die hun honden volgens het huidige beleid voortreffelijk uitlaten, maar die nu voortaan op de HUPs de rommel wel moeten opruimen. Dat leidde er zelfs toe dat een goede vriend tegen mij zei:”Voer jij in de raad het woord maar, ik schrijf je speech wel”. Maar zover gaat de medeproductie van het beleid volgens de CU nu ook weer niet. Een ander, en groter, risico is de controle. Die moet van meet af aan duidelijk, beslist en regelmatig plaatsvinden. Lik-op-stuk heet dat. Want vrijblijvendheid en slordigheid bij de handhaving draait dit beleid meteen de nek om.

Daarom zijn voldoende en competente BOA’s een absolute voorwaarde. Bovendien moeten ze er zijn op de tijden dat de honden worden uitgelaten, te weten o.a. ’s morgens vroeg en ’s avonds laat. Daar hebben wij wel zorgen over, bijv als we letten op hoeveel fietsers tegenwoordig ongehinderd over het winkelerf fietsen.

BOA betekent niet: Bijna Overal Afwezig, toch?

Het moet ons tenslotte van het hart dat er in het voorstel een passage staat die onverstandig is en straks mogelijk voor grote problemen gaat zorgen: de aankondiging dat bij een minder goed geslaagde uitvoering van het beleid gekeken zal moeten worden naar een verhoging van de hondenbelasting.

Maar …  de hondenbelasting is een algemene belasting. Zij is niet geoormerkt.

Dat oormerken vindt later mogelijk wel plaats. Alleen … hoe leggen we dat uit aan de hondeneigenaren in het buitengebied aan wie werkelijk niets te verwijten valt, omdat voor hen de regels niet gelden? Dat vraagt dan om differentiatie bij deze belasting en dan niet naar het aantal honden, maar naar of je woont binnen of buiten de bebouwde kom. En is dat wel geoorloofd? U merkt: wij staan met sympathie, maar ook met enige scepsis tegenover dit voorgestelde beleid.

Tweede termijn.
Na de eerste ronde bleek dat de fracties van het CDA, pro98 en de VVD het voorstel te ver vonden gaan. Zij wilden eerst inzetten op de handhaving en eventueel later investeren in voorzieningen. Wij betreurden dat, omdat het voorstel in zeer nauwe samenwerking met de wijkplatforms tot stand was gekomen en daar groot draagvlak geniet. Nu kreeg het voorstel het karakter van “over u en zonder u”. Dat was jammer. De wethouder hield een moedig betoog ten faveure van het B&W-voorstel, maar het mocht niet baten. Wij stonden toen voor de keus al of niet in te stemmen met het gewijzigde voorstel. Dat was voor ons een half ei, maar het huidige beleid  -dat nauwelijks zo mag heten- is een lege dop. We zijn daarom akkoord gegaan, maar met weinig enthousiasme.

Tijdens de bespreking suggereerde het CDA een poepzuiger aan te schaffen. In onze ogen een slecht voorstel, omdat daarmee het hart uit het beleid zou worden gehaald. Immers, de baas is verantwoordelijk voor het opruimen van de rommel en niet de gemeente. Men kwam gelukkig op dit punt niet met een amendement. Was dat er wel gekomen en bovendien aangenomen, dat had de fractie tegen het hele voorstel gestemd. 

Frits Appelman