Maandag 5 november
U ziet het met eigen ogen: ook wethouder Leen Verweij kan zich niet langer onttrekken aan de trend om een weblog te gaan bijhouden. Ik zeg het u er eerlijk bij: ik ben stevig gepushd. Vanuit mezelf heb ik geaarzeld. Weblogs hebben iets van een etalage en daar staat altijd het aantrekkelijkst wat de winkel te bieden heeft. En ook iets van een dagboek dat je eigenlijk alleen voor je eigen reflectie schrijft maar waarin (in feite onbedoeld) de hele wereld zit mee te lezen.

En toch ga ik nu een weblog beginnen. Enkel en alleen omdat ik graag wil dat mensen een klein beetje inzicht krijgen in wat ik als wethouder doe, wat me bezig houdt. Dat burgers en ik dichter bij elkaar komen in begrip en besef.
Ik beloof niet dat ik het altijd blijf doen. Als ik leeggeschreven ben, stop ik gewoon. Dat zeg ik maar vast.
Een wethouder is een gewoon mens (als u het nog niet wist) met misschien bijzondere verantwoordelijkheid. Misschien merkt u daar zo nu en dan ook wel eens wat van.

Dinsdag 6 november
Tot mijn taken hoort dat ik voorzitter ben van de bezwarencommissie. Zij houdt zeer regelmatig hoorzittingen waar bezwaarmakers hun bezwaren kunnen toelichten en de vertegenwoordiger van de gemeente de rol van de gemeente vertegenwoordigt. Gisteren was zo’n hoorzittingenmiddag. Op die zittingen (niet speciaal die van gisteren hoor) blijkt me elke keer weer dat:

• het voor burgers die weinig verstand hebben van wetgeving en procedures een pittige opgave is om alles te kunnen begrijpen. Graag neem ik de tijd om een bezwaarmaker meer inzicht te geven in het hoe en wat.
• er ook burgers zijn die heel goed weten hoe het zit maar de blanke onschuld spelen in de hoop dat ze tegen beter weten en alle regels in hun “recht” proberen te halen. Het kost me dan wel eens moeite om beleefd te blijven
• de gemeente en haar medewerkers in heel veel gevallen hun uiterste best hebben gedaan om de burgers van dienst te zijn en er alles aan doen om te kijken of er mogelijkheden zijn om aan de wensen tegemoet te komen. We moeten eerlijk en duidelijk zeggen dat dan nog steeds lang niet alles kan.
• dat bezwaarprocedures een kostbare aangelegenheid zijn maar zoveel mogelijk garanties biedt aan burgers om naar recht behandeld te worden. En daar wil ik graag zuinig op zijn.

Woensdag 7 november
Vandaag is het dankdag. Voor mij ook om een andere reden een bijzondere dag. Het is de geboortedag van mijn moeder. De eerste keer dat ik haar verjaardag niet meer kan vieren omdat ze vorig jaar december nota bene op mijn eigen verjaardag overleed. Zoals je moeder is er geen tweede. En die lege plek die voel ik absoluut en maakt me soms verdrietig.

En toch is het dankdag. En toch ben ik dankbaar. De dominee preekte die avond over Jacob die na een lang verblijf in het buitenland waar die met lege handen (en dat was toch echt zijn eigen schuld) heen ging en nu op de weg terug zich realiseert hoe veel zegeningen hij kan tellen (en dat ondanks al zijn gelieg en bedrieg). En in plaats van zich trots te voelen vanwege zijn macht en rijkdom, voelt hij zich “gering”. Daar zit een groot geheim: gezegende mensen horen echt dankbare en kleine mensen te zijn. Ik ook!

Donderdag 8 november
Ik ben niet zielig hoor, laat ik daar mee beginnen. Maar soms zit je wel tussen twee vuren in! Ik zal het u uitleggen. Het college heeft besloten dat er aan de Woudseweg een skatebaan moet komen. Voor die voorziening is een ruimtelijke procedure vereist. Daar hebben de omwonenden recht op. En ik wil daar niets aan af doen. Regels zijn regels. Ondertussen heb ik vandaag de woordvoerder van de skaters op bezoek gevraagd. Aan hem hebben we uitgelegd dat het nog de nodige maanden zal duren voordat er naar hartelust geskate kan worden. Ze respecteren en begrijpen de regels. Maar hoe moeilijk is het voor ze om maanden te moeten wachten. Ik weet niet of u weleens met skaters hebt gesproken. Ik dus wel. Ze hebben het niet verdiend dat er soms zo neerbuigend over hen wordt gedaan en dat ze vereenzelvigd worden met rondhangende raddraaiers. Als alle Barnevelders zijn zoals deze woordvoerder van de skaters dan kan onze burgemeester trots zijn op zijn gemeente en niet alleen hij!

Vrijdag 9 november
Weet u dat ik me gisterenavond ergerde aan een uitspraak van minister Cramer. Zij wil geen luxe gaan verbieden. Ze zal niets ondernemen om b.v onnodige energieverslindende apparaten als terrasverwarmers te ontmoedigen. Mensen moeten in vrijheid kunnen kiezen, zijn zelf verantwoordelijk.

Nu zult u uit mijn mond niet horen dat een mens niet verantwoordelijk is voor wat hij of zij doet (en nalaat te doen). Maar gelooft u dat een mens in staat is altijd (goed) te kiezen? Ik geloof er niks van. En ik geloof dat de meeste mensen ook helemaal geen zin hebben om altijd te moeten kiezen.

En ook al zullen sommigen dat betuttelend vinden (wat is er eigenlijk mis met betuttelen?), mogen van mij sommige keuzes zwaar ontmoedigd worden. Daar hoort de mogelijkheid om te kiezen voor alcohol en tabak bij maar ook dingen als terrasverwarmers. En ook het aanbod van kredietverstekking (daar weten ze bij bureau schuldhulpverlening alles van!) In onze moderne samenleving komen oneindig veel keuzemomenten indringend dichtbij. Het zijn sterke benen die de weelde van verantwoord kiezen kunnen dragen. Het is goed als de overheid daar soms een wijze grens aan probeert te stellen.

Daarom ook koop ik voor het weekend niet te veel lekkers, want het is voor een snoeperd moeilijk om de provisiekast gesloten te houden.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats uw reactie hieronder, of stuur de wethouder een mail via l.verweij@barneveld.nl