Gedenken en danken. Het is 4 mei als ik deze bijdrage schrijf. Een dag van gedenken en eren van hen die hun leven verloren in oorlogstijd. Vanavond mag ik in De Glind namens het gemeentebestuur een krans leggen. Gelukkig hoef ik geen woord te spreken. Want hoe geef je woorden aan verdriet, vallen voor de vrijheid, aan deportatie van joden waartegen we ons achteraf gezien te weinig hebben verzet?

Barneveld herdenkt gelukkig in meerdere dorpskernen. Herdenken moet leiden tot danken (voor vrijheid en democratie). Daarmee moet je dichtbij de mensen beginnen.

Mevrouw Abouttouy

Nu we het toch over vrijheid hebben. Eind maart heb ik (op haar verzoek) met Jamila Abattouy een gesprek gehad. Mevrouw Abouttouy is de moslima die een baan geweigerd werd op het Groen van Prinsterer. Begrijpt u me goed, ik ga me niet mengen in het beleid van de school. Een school die actief inhoud wil geven aan zijn christelijke identiteit. Maar het was voor mij indrukwekkend om te horen hoe deze vrouw zich gekwetst voelde en zich als minderwaardig bejegend voelde.

Wat mij eigenlijk  nog wel het meeste trof was dat zij aandacht vroeg voor het probleem van veel Turkse en Marokkaanse jongeren. Het is voor hen vrijwel uitgesloten om in Barneveld een stageplaats te krijgen. Mevrouw vroeg zich vertwijfeld af hoe de jonge generatie ooit echt opgenomen kan worden in de Nederlandse samenleving? Ik vroeg me vervolgens zelf af wat dat met een kinderziel doet als je zo jong al wordt geweigerd en aan de kant gezet. Ik voel me mede verantwoordelijk. Zonder de medewerking van alle Barnevelders zal de integratie van deze mensen nooit kunnen slagen.

Ik voel me soms een beetje schijnheilig. Mooi en eerbiedig een krans leggen ter nagedachtenis aan hen die vielen. Welke offers hebben wij anno 2007 eigenlijk over voor een samenleving waarin het goed toeven is voor ieder ras. Durven wij het op te nemen voor de moslims in ons land die nog steeds gebukt gaan onder vooroordelen?

De Barneveldse Turkse moskeeën

Min of meer toevallig was ik ook op werkbezoek bij de twee Turkse moskeeën. Een blijde verrassing om daar een keer te komen! Waardevolle, evenwichtige mannen, van wie er velen echt helemaal Nederlander zijn geworden en na een vakantieverblijf in hun vaderland weer graag terug gaan naar Nederland, want dat is hun thuisland geworden. Met hen heb ik gesproken over bevordering van integratie. Men staat positief tegenover periodiek overleg met het gemeentebestuur om tot verdere positieve acties te komen. Men staat ook absoluut open tegenover de soms terechte kritiek die de Nederlanders op hen hebben.

Kerken

Het eerste voorzichtige bewijs van toenadering tussen de kerken en het gemeentebestuur is een feit. De vertegenwoordiger van de kerken in de pas geïnstalleerde wmo-raad is voortgekomen uit een breed beraad tussen kerken. Ik hoop deze vertegenwoordiger buiten de wmo-raad om soms ook eens te kunnen spreken en te bezien hoe we elkaar kunnen ondersteunen en vooral versterken.

Dat kerken nog niet altijd de gemeente als hun partner zien, bleek onlangs in Voorthuizen. De gereformeerde kerk stopte om allerlei redenen tijdelijk met het open jeugdwerk. Dat betekent nog al wat voor het aanbod voor de jeugd op een gewone zaterdagavond. Via Plaatselijk Belang kwam dit boven tafel en is er met de gemeente naar een oplossing gezocht. Inmiddels heb ik wel contact gelegd met de predikant en de kerkenraad om een open communicatie te bevorderen. Men had eerlijk gezegd niet gedacht aan overleg met de gemeente maar realiseerde zich dat ze dat juist wel hadden moeten doen.

Wereldwinkel

Om nog even in Voorthuizen te blijven. Wat is het soms gruwelijk moeilijk om je aan het door de raad vastgestelde beleid te moeten houden. Een actieve mevrouw in Voorthuizen runt een wereldwinkel in de bieb van Voorthuizen. Ze wilde graag wat subsidie voor bepaalde eenmalige kosten. B&W hadden dat verzoek afgewezen omdat het niet in het beleid past om rechtstreeks gelden beschikbaar te stellen aan derde wereld projecten. De gemeente subsidieert één groot onderkomen: de Ark, waar de organisaties geheel gratis gehuisvest zijn. Een gesprek met deze strijdvaardige vrijwilligster heeft wat begrip gebracht. En ik heb mijn waardering voor haar inzet uitgesproken.

Birmezen

Inmiddels verblijven deze statushouders al weer een aantal maanden in Barneveld. Maar wat is het wennen voor ze! De taal is een barrière  van heb ik jou daar. En het leven hier is zo ongelofelijk anders. De vrijwilligers van vluchtelingenwerk (elk gezin krijgt er twee toegewezen) hebben per week veel en veel meer tijd nodig dan de verwachte 2 dagdelen.

Er doen prachtige verhalen de ronde over deze nieuwe Barnevelders. In een gezin was geen aansluiting op de kabel beschikbaar. Een schotel is dan de enige oplossing. Maar er is geen enkele financieringsregeling voor zoiets. Een zeer vriendelijke Barneveldse buurman hoorde ervan en zei dat hij een schotel wilde financieren! Een goeie buur is alles waard!

Een andere Birmees wilde zijn hulp tonen bij de kap van een forse boom bij de buurman. Hij haalde een traditioneel kapmes tevoorschijn en bewees zich binnen enkele momenten als een vaardige houtkapper.

Taal

Aan de Zonnebloemstraat ploeteren heel veel Barneveldse nieuwkomers aan het leren van de Nederlandse taal. De mensen van ROC A12 en vele vrijwilligers helpen deze mensen op weg. Een weg van veel geduld en inzet.

En weet u, die mensen die daar aan het leren zijn, hebben allemaal hun verhaal. De angst en

eenzaamheid straalt soms nog van hun gezicht. Tijdens lessen komen er soms emotionele uitbarstingen los vanwege opgedane trauma’s.

Ik sprak een Somaliër  Hij wil graag vooruitkomen in het leven. Hij is hier helemaal alleen. Geen enkel familielid of vriend in Barneveld. Als hij thuis komt van les, gaat hij eten klaarmaken. En soms misschien een stukje hardlopen. Maar van contacten met Nederlanders komt het niet. En dat terwijl de taal je bijna komt aanwaaien als je veel fijne vrienden om je heen hebt die met je praten en lachen en dingen uitleggen.

Ik geloof niet zo in die verhalen dat die zwarte mensen hier komen om te parasiteren. Ik zie dat velen van hen in hun leven de achterstand in taal en ontwikkeling nooit meer zullen wegwerken, maar dat pas een volgende generatie volop kan gaan meedoen. Ik wil iedereen aanmoedigen om oog te hebben voor deze mensen. 

Onder de vleugels

In Zwartebroek/Terschuur is een paar maanden geleden “Onder de vleugels” in gebruik genomen. Een woonproject voor mensen met een beperking die daar zelfstandig wonen onder het toeziend oog van een deskundige. Het ziet er prachtig uit. De woningstichting leverde mooi werk. Maar meer nog de sponsors en leveranciers. De inrichting van de beide woonkamers en nog veel meer is geschonken door plaatselijke bedrijven en instellingen. Geweldig die betrokkenheid. Begin juni is geloof ik de opening en de opendag. Een bezoek meer dan waard. Veel dank zijn we verschuldigd aan de familieleden die dit project hebben opgezet en nu blijvend runnen.

Op de valreep

-Op 28 april is mijn tweede Barneveldse jaar begonnen.

-Op 15 juni komt een delegatie van de Tweede kamer fractie van de ChristenUnie naar Barneveld. Zorgboerderij Het Paradijs, kinderhospice De Glind, een gezinshuis en het project van de Rozelaar (de orangerie) worden bezocht

-De wet van de koestal is een alleraardigst gemakkelijk te lezen boekje over de kabinetsformatie, min of meer gezien vanuit het perspectief van de ChristenUnie. Aanbevolen!

-het Barneveldse ketenbeleid trekt de aandacht: het nos-journaal wil er graag een item aan weiden (ziet u me ook eens een keer op tv.

Leen Verweij