Maandag 7 december
Op het spreekuur kwam een Irakees die ik ontmoette op de naturalisatieceremonie van een paar maandengeleden. Vanwege zijn christelijk geloof was hij naar Nederland gevlucht. Zijn missie is dezelfde gebleven: mensen het evangelie brengen. Zijn werkveld is met name de azc’s en zijn moslim broeders. Deze man moet van het gegeef leven, want evangeliseren is zijn dagelijkse bezigheid. Voorgangers van Nederlandse kerken hebben een goed georganiseerde kerkelijke organisatie en een breed aantal kerkmensen dat de dominee van salaris voorziet. Hij heeft geen goedbetaalde achterban. Zijn gehoor leeft van een zakgeldje in een asielzoekerscentrum.

Het woord van Jezus Christus vertellen aan moslims is voor een doorgewinterde kaaskop misschien wel te moeilijk. Voor deze Irakees niet. Hij spreekt over vele voorbeelden van moslims die zich bekeren tot het Christus.

Van de overheid kan deze man niets verwachten. Zelfs geen ruimte voor samenkomst. Hoe positief ik ook tegen deze man aankijk, hoe weinig vanzelfsprekend ook de financiën voor deze man zijn, hier ligt een scherpe grens. Het enige wat ik beloof te doen is hem in contact brengen met mensen die wat voor hem kunnen betekenen.

Waar ik wel van schrok is dat deze Irakees sterke tegenwerking ondervindt als hij azc’s bezoekt; daar weert men het liefst volgelingen van Jezus; mensen vertellen over Jezus Christus wordt door de leiding niet op prijs gesteld. Net als hem begrijp ik hier niets van. Vaak is er een gebedsruimte voor moslims. Waarom dan geen ontmoetingsmogelijkheid voor christenen?

Een voorbeeld kan ik aan hem zeker nemen. Hij nodigt me uit voor een Irakees maal. Ik hou de boot een beetje af. Waarom eigenlijk? Van het weinige dat ie heeft wil hij delen. Kga alsnog ja zeggen.

Dinsdag 8 december
Een ontmoeting met de raad van toezicht van de wsb (woningstichting) is een jaarlijks terugkerende gebeurtenis. Maar geen formaliteit of zoethoudertje. De prestatieafspraken komen aan bod; de eerste keer dat ze zo breed en integraal zijn benoemd. Niet puur volkshuisvestelijk , maar ook gezien vanuit bijvoorbeeld de Wmo. Met zin allen zijn we daar trots op. Nu de uitvoering nog.

Voor de wsb is de toekomst ook spannend. Door de afroming door de overheid zijn de mogelijkheden voor woningstichtingen om te kunnen opereren kleiner geworden. Met name investeringen die pas een paar jaren later hun vrucht gaan afwerpen worden moeilijker.

Mijn functionele eigen ervaringen met de wsb zijn goed: als het gaat over het omgaan met urgenties, of over huisvesting van statushouders.

Woensdag 9 december
Vanuit de gemeente doen we er van alles aan om te voorkomen dat mensen in de schulden terechtkomen. Daar horen gastlessen ook bij. Niet alleen op de basisschool maar ook in het voortgezet onderwijs. Op de Meerwaarde wordt de gastles voorafgegaan door een soort toneelstuk met professionele spelers. Daar ben ik vandaag een uurtje naar wezen kijken: de verleiding. Knap om op een pakkende manier een stuk of 75 pubers een lesuur lang te boeien!

Het moeilijke van preventieve activiteiten is dat je de resultaten moeilijk kan meten. Een investering in de toekomst laat zich nu nog niet verzilveren.

‘s Avonds is er in de bieb een tweede sessie voor ouders. Hier vertelt een medewerkster van het Nibud over kinderen en geld. De ouders worden heel actief bij de presentatie betrokken. Grappig te zien hoeveel boeiende vormen ouders hebben gevonden om hun kinderen bewust te maken van geld en de verantwoordelijkheid daarbij.

Vanmiddag een boeiend en open gesprek gehad met een van de nieuwe kandidaten op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen: Lukas Scheijgrond. Een jonge vent van 28 die al heel lang weet dat ie wat met politiek heeft en er ook wat mee wil. Geen dromer maar een realist. Een oprecht christen die in eenvoud zoekt wat God met hem wil. Opvallend is zijn doelbewuste keuze om in Barneveld/Voorthuizen te willen wonnen. Hier is zat te doen. Zonder dat hij zich afsluit voor de rest van de wereld. Ook al woon je hier, dan is Zuid Afrika nog wel een verblijf waard. Ook al woon je hier kun je nog wel meedoen met huiswerkbegeleiding bij Ajax-pupillen. Het is een avontuur om de politiek in te gaan. Het is een feest te zien dat er jongeren zijn die daar gemotiveerd voor willen gaan. Alleen al omwille van Lukas hoop ik op 7 zetels voor de ChristenUnie in de nieuwe raad.

Donderdag 10 december
De dag begint met Permar (sociale werkvoorziening). Het algemeen bestuur vergadert. Raadsleden en wethouders van de 5 gemeentes van wie Permar is vormen samen dit bestuur. Het is de bedoeling dat de samenstelling gaat vernaderen. Na de verkiezingen is het de bedoeling dat alleen nog de wethouders in het bestuur zitten. De reden is helder: de gemeenteraad moet de controlerende taak inhoud geven. Jezelf als vertegenwoordiger in Permar controleren is een beetje krom.

En nu de wsw-gelden vanuit het ministerie niet meer naar de Permar maar naar de gemeentes gaan, hebben de raadsleden de volle bevoegdheid gekregen om via het budgetrecht hun invloed uit te oefenen.

De raadsleden zijn sterk betrokken. Dat merk je wel aan de bespreking. Iedereen roert zich gericht op de inhoud in de vergadering. Die betrokkenheid wil iedereen houden. Er komen vaste informatiesessies voor raadsleden. Feeling houden is noodzaak.

Vandaag gehoord dat er een jonge vent is overleden door een auto-ongeluk; hij was vrijwilliger en stagiair bij Villa 29, het Barneveldse jongerencentrum. Slachtoffer van een auto-ongeluk. Had zijn dood voorkomen kunnen worden als hij een gordel omgedaan had? Een vraag zonder antwoord. Een schok voor vrienden en familie. Onze jongerenwerkers pakken de opvang van de jongeren goed op. De jongerenwerkers van wie ik dan opnieuw merk dat ze onopvallend hun werk doen, onopvallend voor de doorsnee burger, maar onmisbaar voor een deel van de Barneveldse jeugd.

vrijdag 11 december
Het is nog geen nieuw jaar en dus nog te vroeg voor goede voornemens. Toch fiets ik vandaag voor de tweede keer deze week naar Barneveld. Het zit me niet echt mee. Eerst ontwijk ik ternauwernood een automobilist die wat al te gehaast de openbare weg opkomt en geen oog heeft voor fietslicht. Op een stuk onverharde weg tussen Veenendaal en Renswoude kom ik vast te zitten in de modder en val ik om. Daar is maar één oplossing voor: opstaan en verder gaan. Als het licht is, ben ik in Barneveld. Tot mijn spijt ontdek ik dan pas dat mijn fietstas bij de val moet zijn losgeschoten en dat ik dat in het donker niet heb gezien. Irritant: ook al hangt mijn pak wel in het gemeentehuis, mijn nette schoenen zaten in de tas net als mijn handdoek, kam, enz.

Helaas vinden we de tas vandaag niet terug. Dan maar aanmelden als verloren voorwerp. Dat moet via de gemeente (waar je de spullen verloor: Renswoude) tegenwoordig. Prima te doen via internet.

De vinder wil ik graag belonen: laat van je horen!

Voor het derde jaar op rij ben ik vanavond naar het kerstevent op het terrein van de Kootkazerne in Stroe geweest. Wat is dat toch een fantastisch evenement. Geweldig. De ontvangst in een oosterse herberg met Romeinse soldaten en Joodse handelaren. Een voettocht onderleiding van een herder, Ruben, komen we op een stuk of 8 plaatsen waar een aan het evangelie verbonden voorstelling wordt gegeven. Indrukwekkend is een heuvelachtige plek waarop je vanuit de verte al drie kruisen tegen de lucht ziet afsteken. Als we de kruisheuvel met de berouwvolle moordenaar die Jezus op de rand van het leven in zijn hart heeft toegelaten, achter ons laten kijk ik nog een paar keer om. Het kruis van Jezus, zijn verlossende komst, ook voor Barneveld, ook voor mij.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een bericht naar l.verweij at barneveld.nl