Maandag 9 maart
Heeft u het ook al gezien? Er zit schot in de zaak van de aanplanting van rotondes door groenbedrijven. Er zijn er dit voorjaar al twee op originele wijze ingeplant. Volgens mij zijn er maar weinig gemeentes waar dat zo succesvol verloopt als in Barneveld. Als tegenprestatie mag het groenbedrijf een paar naambordjes van zijn bedrijf neer zetten. Permar en De Briellaerd hebben beiden een pracht visitekaartje neergezet. Ongetwijfeld zijn er andere groenbedrijven die hier hebberig van worden. Dat is dit keer niet erg! We hebben er nog wel een paar in de aanbieding. Het plantseizoen is nog maar net begonnen. Ik hoop dat andere gerenommeerde groenbedrijven (ik ken er nog wel een paar) zich gaan realiseren dat je er niet helemaal meer bij hoort in Barneveld als je aan deze trend niet meedoet.

Verder kreeg ik vandaag gerapporteerd dat de voorbereiding van de aanpassing van de aula bij de Barneveldse begraafplaats voorspoedig verloopt en dat de uitvoering nog kan worden afgerond voor de zomervakantie.


Dinsdag 10 maart
Vanavond ben ik op bezoek geweest bij een jong stel dat mij gevraagd heeft om hun huwelijk te willen sluiten. Op 23 april vindt de huwelijksvoltrekking plaats. Dan wordt het nu tijd om gegevens bij elkaar te sprokkelen voor een goede toespraak, toegespitst op deze unieke jonge mensen. Al pratend ontstaat er een aardig beeld van deze jonge man en vrouw.

Ook al is er in hun leven nog veel onzeker. Hun opleiding is nog niet klaar, de huurwoning is voor tijdelijk. En toch zijn er ook dingen zeker: ze willen hun leven delen met elkaar en met God en dat geeft hen voldoende rust en zekerheid om de toekomst ook wat wonen en werken betreft met vertrouwen tegemoet te zien. Ik vind het prachtig om dat te mogen zien en horen!

De aantekeningen zijn gemaakt, nu moet ik aan de slag met de toespraak. Die schrijf ik voor zulke officiële momenten helemaal uit: er mag op zo'n plechtig moment helemaal niks misgaan!


Woensdag 11 maart
Vanmiddag ben ik op werkbezoek geweest in Nijkerkerveen. Daar zit een jong bedrijf (alleen de totstandkoming is een verhaal apart!) waar een kleine groep mensen zonder werk aan de slag kunnen om zodoende weer op de arbeidsmarkt terug te komen. Het bedrijf heet SupPack. Vanuit een reïntegratiebedrijf krijgen ze veel begeleiding. In heel veel gevallen hebben deze mensen zonder werk al hun zelfvertrouwen verloren en hebben ze een heel negatief zelfbeeld gekregen. Zonder dat je het zelf beseft ontleen je aan je werk heel veel eigen waarde. Je betekent wat, ze kunnen niet zonder je. Als je thuiskomt heb je wat te vertellen. Je leert altijd wel weer dingen bij op je vakgebied of op intermenselijk gebied. Als je niet zonder werk hebt gezeten weet je niet wat het is om het te missen. Door begeleiding en door een soort stageplek moet het proces van een positiever zelfbeeld op gang komen.

Zo'n reïntegratiebedrijf beschikt over een enorm netwerk om na verloop van een aantal maanden deze mensen een reguliere baan te geven en hen zo helemaal op eigen financiële benen te laten staan.

Meer dan ooit besef ik weer dat het verliezen van werk niet alleen veel overheidsgeld kost (bijstandsuitkeringen) maar ook dat het veel van je leven kapot maakt. Ik hoop dat door de vergrijzing de terugkeer van bijstandscliënten op de arbeidsmarkt verder zal vergemakkelijken. Werken is een zegen en zonder werk komen te zitten is een vloek.


Donderdag 12 maart
Tot voor enkele weken had ik nog nooit gehoord van de Bondgenoot. Per email zocht iemand van de bondgenoot contact met me. De gemeente heeft geen subsidierelatie met deze organisatie en dan kan het zo maar zijn dat je van het bestaan niet weet. Een werkbezoek is dan geen overbodige luxe.

Eigenlijk vlak tegen het centrum aan ligt bij de Cotelaar een soort hofje zoals in een grote oude stad, maar dan in een moderner vorm. Een groep huizen aan een gemeenschappelijke tuin en een grote losstaande gemeenschapsruimte.

Gebouwd op idealen maar al wel meer dan 20 jaar zijn nut bewezen. Als ik het kort moet omschrijven met mijn eigen woorden, dan is het een leefgemeenschap waarbinnen alle betrokkenen een belangrijk aantal momenten met elkaar delen. Er wordt ‘s morgens gezamenlijk ontbeten en op vrijdagavond is de vaste gemeenschapsavond.

Een belangrijk deel van de huizen zijn koopwoningen (waar gezinnen in wonnen waarvan vader en of moeder een reguliere baan heeft), afgewisseld met huurappartementen die bewoond worden door mensen die moeilijk op zich zelf kunnen wonen en steun van hun omgeving nodig hebben. Door de onderlinge steun krijgen de -meestal- tijdelijke appartementbewoners hun leven weer meer op de rails.

In de jaren 60 en 70 waren er heel veel van dit soort woongroepen. Maar de afgelopen jaren zijn er veel opgeheven. Deze gemeenschap draait op volle toeren, ook met steun van gedreven vrijwilligers. Het ziet er allemaal goed onderhouden uit en oogt als een vitale club van mensen.

De Bondgenoot verdient het om in Barneveld meer bekend te zijn. Met de gemeente zijn de contacten nu weer aangehaald. En weten de Bondgenoten ons weer te vinden als er op het gebeid van WWB of Wmo wat te ondersteunen valt. Ook de Bondgenoot is een schitterend vlak op de parel die Barneveldse samenleving heet.


Vrijdag 13 maart
Rond de middag ben ik op bezoek geweest bij Ben Oorsprong. Kmag zijn naam wel noemen want hij heeft een keertje breed uit in de krant gestaan.

Wie is Ben? Ben is een man van tussen de 30 en 40 die door de gevolgen van rugoperaties en de ontwikkeling van littekenweefsel blijvend ernstige rugpijn houdt. En die pijn is alleen maar te voorkomen door plat te liggen, dag in dag uit. Elk uur kan hij maximaal 10 minuten even overeind komen om aan tafel te eten of de vaatwasser uit te ruimen. Langer lopen wordt afgestraft met erge pijn. Zijn bed staat voor het raam. Maar deze man is vitaal van hart en hoofd en legt zich hier niet bij neer om het zo te zeggen. Hij heeft inmiddels een ligrolstoel van de gemeente zodat hij toch nog eens naar buiten kan (bij de voetbalwedstrijd van zijn zoon kijken!) en wat bewegingsvrijheid heeft. Maar daar houdt het wel mee op. Liggend vervoer bestaat niet dan alleen met de ziekenauto en die is alleen maar voor bijzondere gevallen en dat is hij niet (hoewel). De regelgeving is nog helemaal niet toegeschreven naar zulke omstandigheden; het is te zeldzaam. Nu ligt hij soms achter in de auto op een luchtbed, hoewel dat verboden is en levensgevaarlijk is bij een ongeluk. Maar er bestaan geen (regio-) taxi's met een bed erin. Dus is deze man aangewezen op zijn ligrolstoel en verder niks.

Ik verbaas me over de opgewektheid en de drive om verder te gaan die je bij deze man ziet.

Een wethouder is er om de wet en regelgeving vast te houden en te waken voor precedentwerking. En ik kan mezelf daar best in vinden. Maar als er geen regelgeving is en dus alle vervoersmogelijkheden ontbreken buiten de eigen gemeentegrens en iemand nog niet eens naar een revalidatiecentrum kan voor behandeling, dan krijg ik toch sterk de behoefte om eens een keer bij gebrek aan regels zelf maar een regel te verzinnen waardoor we voor deze man mogelijkheden creëren. Na het weekend ga ik kijken of er een uitweg is voor deze man.

En als je bij deze man weggaat, knijp je in je handen van dankbaarheid dat je zo gezond bent en schaam je je voor je gebrekkige dankbaarheid die je dagelijks aan de dag legt.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een bericht naar l.verweij <at> barneveld.nl