Maandag 15 september
Vandaag kreeg ik een klagende man op het spreekuur. Hij had het helemaal gehad met de overlast van luidruchtige Turkse jongens. Ze luisteren niet. Maken herrie met scooters. Sommige mensen durven ‘s avonds niet over straat, vertelde hij. De meest intrigerende vraag voor mij is in de eerste plaats hoe je bepaalt hoe erg het echt is? Met het buurtcomité heeft de gemeente goede contacten en daarvandaan komen deze klachten op dit moment niet. Als ik vraag of hij met die comité-leden eerst contact heeft opgenomen blijkt al gauw dat hij met die mensen niet zo gemakkelijk op een golflengte kan komen. Eigenlijk beleef ik hier een dubbel probleem: de Turkse jongens moeten meer rekening houden met hun omgeving; maar er zijn ook mensen die niet de capaciteit hebben om er samen over rond de tafel te gaan zitten.

Ik ga de wijkagent en de jongerenwerker attenderen op deze klacht. Dan doen we in ieder geval wat, maar die man heb ik daarmee nog niet van zijn eilandje af.


Dinsdag 16 september
Het was vandaag wel erg vroeg dag! Om 07.00uur begon in kasteel Schaffelaer al het zogenaamde prinsjesdagontbijt. Bij hoge uitzondering deze dinsdag een keertje niet op de fiets.
Dit ontbijt werd, voor de tweede keer al weer, georganiseerd door Gids. Een plaatselijke club van christenen die zich, in mijn woorden gezegd, wil inzetten voor de hele samenleving. Ik ontmoette er mensen uit de politiek, het onderwijs, het bedrijfsleven, voorgangers van christelijke gemeentes, enz.
Naast het nuttigen van een paar lekkere broodjes en een paar koppen koffie en een glaasje jus was er tijd voor enkele sprekers. Net als vorig jaar mocht de burgemeester de spits afbijten. Hij had een pittig verhaal over integratie en de kerken en over globalisering en de positie van de kerkmensen.
De directeur van de CHE had een aansprekend en illustratief verhaal over de tegenwoordige ontwikkelingen in de samenleving. Alleen al de snelheid waarin zicht veranderingen voordoen. De steeds geringere omvang van het gesprek tussen ouder en kind. De instelling van jongeren die achter de pc zitten, tegelijkertijd muziek aan hebben, de tv-beelden in de gaten houden en ook nog msn-en en sms-en. Hoe snel kunnen ze hun aandacht verdelen, hoe bang zijn ze om maar iets te missen.

Aan het eind werd door drie mannen uit verschillende sectoren van de samenleving gebeden en zongen we 2 coupletten van het Wilhelmus.

Op dit ontbijt, dat volgens mij vooral de bedoeling heeft om je te bezinnen op de samenleving, miste ik de mogelijkheid tot interactie. Nu was het vooral veel (nuttigs) aanhoren en je mond dichthouden (of is dat omdat ze bang zijn dat je met volle mond praat?)


Woensdag 17 september
Vandaag heb ik weer het voorrecht om naar een echtpaar op bezoek te mogen dat het 60-jarig jubileum viert. Het zijn de heer en mevrouw Morren in Voorthuizen, respectievelijk 90 en 85 jaar oud en nog helder van geest. Een leven vol ervaringen. Mevrouw Morren was een van de eerste vrouwen werkzaam in het Voorthuizense toerisme. Haar ouders ontvingen ‘s zomers al vakantiegasten die in kippenschuren sliepen en thuis meeaten. Toen de heer en mevr Morren na hun eerste huwelijksjaren een eigen huis lieten bouwen werd met zomerse gasten rekening gehouden. Mevrouw Morren kookte dan soms wel voor 14 gasten, die allemaal op de fiets of de brommer uit Rotterdam of Amsterdam arriveerden. De heer Morren merkte fijntjes op dat in de eerste jaren de gemeente nog niet was overgegaan op toeristenbelasting.

De heer Morren kon zich nog goed de oorlog herinneren en hielp vanuit zijn geboortedorp Kootwijkerbroek nog mee om met paard en wagen Barnevelders te evacueren; Barneveld lag in de vuurlinie. Vanuit Amersfoort werd er op de in Barneveld binnengedrongen Duitsers (de eersten arriveerden al de dag van de inval in Nederland, zo weinig weerstand was er).

Mevrouw Morren is nog één en al pit. Dat begint al ‘s morgens vroeg met 20 minuten op de hometrainer (toelichting: en zwaarder trappen dan op een gewone fiets hoor; en m'n zoons fietsen nog geen 20 minuten in het jaar)

Als ik bij deze mensen vertrek realiseer ik me, gelet op hun hoge leeftijd, dat het niet voor de hand liggend is dat zij een volgend jubileum zullen mogen beleven. Je neemt dan toch een beetje anders afscheid dan anders. Het was goed om bij deze mensen, die in eenvoud en dankbaarheid leven, te zijn.


Donderdag 18 september
Onze wereld zit van regels en regels in elkaar. Ik zeg niet dat er veel overbodigs bijzit. Maar als je er niet dagelijks mee te maken hebt is het moeilijk te overzien, terwijl de wet wel zegt dat we ze behoren te kennen. Vandaag in de hoorzitting van de bezwarencommissie maakte ik daar een paar "aardige" voorbeelden van mee.

Een echtpaar had bij de gemeente vergunning gevraagd voor de uitbreiding van hun woning met het doel als mantelzorgers voor hun (schoon-)ouders te gaan fungeren. Een goed streven, waar de gemeente constructief aan heeft meegewerkt. Maar dan. Pas als alles klaar is bemerken deze mensen dat er aan die uitbouw een afzonderlijk huisnummer wordt toegekend en ook dat er over die uitbouw apart ozb geheven wordt. Tijdens de hoorzitting is deze mensen goed uit te leggen waarom het allemaal zo gaat en dat er wettelijke grondslagen voor zijn. Prangende vraag blijft wel waarom ze e.e.a. niet meteen te horen hebben gekregen?

Het tweede geval gaat over een man die zijn garage is gaan gebruiken voor bedrijfsmatige activiteiten die volstrekt in strijd zijn met het bestemmingsplan. En daar moet een einde aankomen. Daarom is er ook een dwangsom opgelegd. Maar tijdens de hoorzitting wordt duidelijk dat er een tijdje daarvoor door een milieuambtenaar een bezoek is gebracht aan deze garage en die heeft adviezen uitgebracht over een vloeistofdichte vloer, enz. Hieraan heeft de eigenaar gevolg gegeven en heeft e.e.a. aangepast. De prangende vraag is nu: waarom heeft die milieuambtenaar die eisen op tafel gelegd zonder de vraag te stellen of het allemaal wel past binnen het bestemmingsplan?!

Er moet nog veel meer gecommuniceerd worden tussen verschillende gemeentelijke afdelingen; een bittere noodzaak voor de burger.


Vrijdag 19 september
Één keer in de 6 weken komen de cu- wethouders uit Gelderland en Flevoland bij elkaar. Elke keer is een ander de gastheer. Dit keer waren we van 12.00-14.00 uur te gast in Ermelo. Het is een waardevol samenzijn waar ik niet graag ontbreek. Ervaringen uitwisselen, problemen aan elkaar voorleggen. En ook samen nadenken over je christen zijn in je wethouderschap. Mooi om te zien hoe open en oprecht daarover gesproken kan worden. En ook hoe kleurrijk er gedacht wordt.

Brandend nieuwsgierig zijn we elke keer weer hoe die Daniël dat deed. Daniël was een topambtenaar of onderminister of zoiets aan het hof van een koning die absoluut niet christelijk dacht en regeerde. Intrigerend is het dat die Daniël daar toch moedig een rol durfde spelen zonder dat ie zeker wist dat ie geen vuile handen zou maken.

Eén compromis sloot hij niet: hij bad op vaste tijden tot zijn hemelse vader. Dat liet hij zich door niemand afpakken.

Is het daarom dat we op deze bijeenkomsten ook altijd samen bidden? Ik denk van wel.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij <at> barneveld.nl