Maandag 1 september
Afgelopen zaterdag was een zeldzame zonovergoten dag. En wat kwam dat goed uit! De opening van het Voorthuizense centrum schitterde en klonk als een klok. De mensen van Plaatselijk Belang straalden een en al tevredenheid uit. Het centrum is er heel veel aantrekkelijker van geworden. Alle inwoners, maar niet in het minst de lokale winkeliers en horeca mensen moeten van dankbaarheid in hun handen wrijven. En de Voorthuizenaren beseffen hopelijk allemaal dat de inzet van Plaatselijke Belang (naast die van de gemeente) niet van weinig betekenis is geweest.

Vervolgens leiden de verplichtingen me naar Kootwijk waar een nordicwalking tocht was georganiseerd door Unicef en NCRV. Er waren een dikke honderd mensen uit heel Nederland op afgekomen. Velen maakten voor het eerst kennis met de prachtige omgeving van dit schitterende Barneveldse dorp. Daarom is zo'n "nationale" tocht van betekenis voor de gemeente. Daarom ook dat ik heel snel vandaag een brief heb geschreven naar de Ncrv met het vriendelijke doch dringende verzoek om zo verstandig te zijn om een dergelijke tocht volgend jaar weer in onze contreien te organiseren. Beter kunnen de mensen het niet naar de zin hebben!

En dat nordicwalken. Onze kinderen gniffelden: da's een sport voor ouwe mensen. En aan de deelnemers te zien leek dat wel een beetje te kloppen. Terwijl de professionele begeleiders (die zich tot mijn eigen schrik aan het begin uitgebreid ontfermden over mijn krakkemikkige nordicwalking stijl) ten stelligste beweerden dat nordicwalking evenveel verbranding en spiergebruik vraagt als joggen. Zij vertelden ook dat ze er alles aan doen om dat ouwige imago van deze sport af te halen. Het leuke is dat bij nordicwalken je veel meer oog houdt voor de natuur en voor een gezellig gesprek. Bij joggen zweet en hijg ik alleen maar.

Tenslotte; tot meerdere promotie was de presentator Harm Edens gekomen om het startschot te geven. Een sympathieke man met een heel vlotte babbel, maar met een vette smoes waarom hij niet kon meelopen. Ik hoop dat ie snel opknapt en dan alsnog eens van de Barneveldse natuur komt genieten. Hij is hartelijk welkom.

Dinsdag 2 september
Vandaag was er een dubbelinterview met de voorzitter van de WMO-raad, de heer Guijt, en mij. De reden van het interview, dat vandaag of morgen wel zal verschijnen, is dat de heer Guijt zijn functie gaat neerleggen omdat hij naar Katwijk gaat verhuizen. De heer Guijt heeft aan de wieg van de WMO-raad gestaan. Nadat de gemeente hem had geworven heeft hij de sollicitatieprocedure van de overige WMO-leden voornamelijk voor zijn rekening genomen. De WMO-raad bestaat nog maar anderhalf jaar. Toch is er al behoorlijk veel werk verzet. Op een serieuze manier wordt er op verzoek van de gemeente geadviseerd. Terugblikkend zijn wij beiden best tevreden over de samenwerking van het afgelopen jaar.

Tegelijkertijd met het interview komt er een advertentie in de krant waarin een nieuwe voorzitter wordt gezocht. De selectie zal nu helemaal in handen van de WMO-raad zelf liggen. Het college van B&W dient slechts de benoeming goed te keuren. En dat is een goede weg. Ik hoop dat er snel een nieuwe voorzitter kan worden benoemd. Zonder iemand te willen beledigen: een voorzitter mis je eerder dan een algemeen lid. En meneer Guijt, hartelijk bedankt voor uw inzet en de prettige contacten.

Woensdag 3 september
De dag van vandaag stond min of meer in het teken van de allochtone medelanders. Al bijtijds had ik samen met een Birmese vrouw een interview met een Japanse journaliste van het grootste dagblad van Japan. Engels was de voertaal. En dat was voor ons allemaal lastig. Voor geen van ons drieën is dat de moedertaal. De Japanse journaliste maakte aantekeningen in haar eigen Japanse lettertekens.
In Japan is het werkelijk ongekend dat elke Nederlandse gemeente op jaarbasis een aantal statushouders/vluchtelingen bij voorrang opneemt. In Japan, toch een welvarend land, is er geen sprake van een vluchtelingenbeleid, behalve dat je ze buiten de deur probeert te houden....

De Japanse verbaasde zich erover dat Barneveld naar rato van het aantal inwoners op jaarbasis al gauw zo'n 50 vluchtelingen een dak boven het hoofd biedt en dat daar ook mensen bijzitten die rechtstreeks uit een vluchtelingenkamp komen (de Birmezen). Ik ben er trots op dat we in Nederland op een zo goed mogelijke manier statushouders opnemen in onze samenleving. Japan kan nog veel van ons leren!

Mij viel opnieuw en indringend op hoe lang de weg is voor de Birmezen. Als ze al de Nederlandse taal machtig zijn en een beetje de weg hebben gevonden wil dat nog niet zeggen dat je al in staat bent een hogere opleiding te gaan volgen. De werkelijkheid gebiedt te zeggen dat de eerste generatie Birmezen zo goed en zo kwaad als het gaat zich moeten proberen op te redden. Maar dat pas voor de Birmese kinderen, de tweede generatie, die vanaf de basis alle schoolopleidingen volgen de weg voor een succesvolle carrière is weggelegd. De Birmese vrouw realiseert zich dat het voor haar een heel zware weg is om succesvol geïntegreerd te raken in één mensenleven. We mogen ons wel heel goed realiseren hoe zwaar hun leven is, ondanks de gelukkige omstandigheid dat ze uit hun land van onderdrukking zijn verlost. Ik bewonder de Birmezen om hun taaie kracht om er wat van te maken.

Donderdag 4 september
Al weer maanden geleden had ik een gesprek met één van de hervormde predikanten van de hervormde gemeente van Barneveld. Bij hem en bij mij leefde toen de wens om als kerk en overheid meer gezamenlijk op te trekken met behoud van elkaars eigen verantwoordelijkheid. Nu zat ik met twee predikanten om de tafel om de eerste verkennende stappen te zetten voor de totstandkoming van een gestructureerd overleg waarin alle voorgangers/oudsten van alle kerken en groepen uit de hele gemeente in vertegenwoordigd zijn. De komende maanden gaan we dit uitwerken. Samen kunnen we ons buigen over maatschappelijke problemen als segregatie, huiselijk geweld, overmatig alcoholgebruik enz. Ik hoop en bid dat er brede steun gaat komen voor dit initiatief.

Tegelijkertijd heb ik voorgesteld om in samenwerking met de WMO-adviseur die nu volop actief is in onze gemeente, ook voorbereidingen te gaan treffen voor een soort workshops die de gemeente kan gaan geven voor diakenen en andere kerkelijke functionarissen. Die workshops moeten tot doel hebben om dat wat de gemeente Barneveld te bieden heeft op het terrein van (bijzondere) bijstand, schuldhulpverlening en budgetbeheer, WMO-voorzieningen, enz. De diakenen kunnen dat dan gebruiken in hun contacten met hun broeders en zusters met hulpvragen.

Vrijdag 5 september
Gisteren had ik een overleg met de plaatselijke begrafenisondernemers. Aan hen hebben we onze opknapplannen van de aula op de Barneveldse begraafplaats voorgelegd. De beroepsmatige gebruikers hadden nuttige tips die de opknap beurt optimaler kunnen maken.

Nu gaan we de plannen de definitieve vorm geven en kan B&W een beslissing gaan nemen. Daarna zal ik er ook meer over gaan vertellen. Ik hecht er wel bijzonder aan dat de gemeente zorgt dat de begraafplaatsen en bijbehorende voorzieningen goed voor elkaar zijn. Dat zijn we aan de overledenen verplicht. Goed onderhouden begraafplaatsen zeggen iets over het niveau van onze beschaving. Bovendien moet in periodes waarin een mens diep verdriet moet verweken er geen ergernis zijn over deze voorzieningen.

Voor Barneveld met zijn vele kernen en dus met meerdere begraafplaatsen betekent dat een behoorlijke inzet. Dat is goed en moet vooral ook zo blijven. Begraafplaatsen zijn oases van rust, ruimte voor herinneringen en overdenking. Weet u dat ik geloof dat het er ooit heel druk zal zijn? Als de Here Jezus terugkomt en alle graven open zullen gaan! Einde aan de stilte en het verdriet! Dan zal elke gelovige de lof van God uitroepen en hem aanbidden. Soms wil ik wel dat die stilte op de begraafplaatsen voorbij was en het er (met eerbied gezegd) een rommeltje zou zijn vanwege al die stenen die aan de kant zijn gegooid.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een mail naar l.verweij <at> barneveld.nl