Om te doen gedenken
Op donderdag 1 maart jl werd in een bijeenkomst in de Rehobothkerk in Barneveld het 75-jarig jubileum van de ds. Fraanjeschool (ik zal er nooit aan wennen dat scholen naar dominees worden vernoemd) herdacht. Het 75-jarige bestaan van een christelijke (voor insiders: een reformatorische) school is een bescheiden feest waard. De voorganger mediteerde over de tekst uit de inleiding van psalm 70: om te doen gedenken.

Nu is psalm 70 in mijn ogen helemaal geen feest- of dankpsalm, maar meer een dringend gebed om hulp en daarom zou ik misschien niet allereerst denken aan deze psalm om een blij moment voor het aangezicht van God te gedenken. En waarom noem ik dit dan toch?

Nou om twee redenen.

In de eerste plaats omdat we een gedenkwaardige tijd beleven. Op dezelfde 1ste maart werd de regeringsverklaring van Balkenende IV in de Tweede Kamer gepresenteerd met breed in beeld de bewindslieden van de ChristenUnie. Dat is een feestelijk moment om te gedenken! Want ik beleef de regeringsdeelname van de ChristenUnie als een blijde zegen van onze God.

In de tweede plaats omdat het -als u dit leest- alweer een jaar geleden is dat de

gemeenteraadsverkiezingen plaatsvonden die groei voor de fractie opleverde. Uiteindelijk

resulteerde dit er zelfs in dat er voor het eerst een CU-wethouder in Barneveld aan de slag mocht gaan. Een jubileumpje (wat is één jaar ten opzichte van 75!) waar ik in dankbaarheid bij stil sta. Kvoel me als lid van het college van B&W van Barneveld, maar ook als “deel” van de fractie, heel goed op mijn plek.

Maar met stilstaan bij heugelijke momenten kom je er niet. Er moet gewerkt worden; zeker nu  door de bewindslieden van de ChristenUnie in Den Haag en de vrijwel volledig nieuwe fractie. En dan bid ik speciaal voor hen allen om steun en nabijheid van God. En citeer ik het laatste vers van psalm 70: want Gij zijt mijn verwachting, Here Here! Mijn vertrouwen van mijn jeugd aan.

Kerken

Ik ben er heel erg blij mee dat de gemeenteraad op voorstel van het college heeft besloten om in de wmo-raad ook een vertegenwoordiger van de kerken op te nemen. Ik zie dat als een aanjaagmoment om de kerken (en dus ook de diaconieën) meer in contact te brengen met de gemeente. Het kerklid in de wmo-raad heeft de moeilijke opgave om namens zoveel mogelijk kerken in Barneveld (en ik heb me laten vertellen dat dat er zeker 75 zijn) te vertegenwoordigen. Via die persoon kunnen de ervaringen, adviezen en inzichten van de kerken een bijdrage leveren aan de inhoud van het gemeentelijk beleid. De kerken hebben de ruimte gekregen; ik hoop dat dit zal leiden tot meer samenwerking, minder versnippering en langs elkaar heen werken. Daar kunnen de Barnevelders die aandacht en zorg nodig hebben alleen maar beter van worden en dat is ook de bedoeling.

De voedselbank

Op vrijdag 2 maart ben ik eventjes mijn belangstelling wezen tonen bij de (nieuwe) voedselbank in een nieuw onderkomen. Ik heb daarmee willen onderstrepen dat ik ook dit Barneveldse initiatief een warm hart toedraag en ik hoop dat de mensen die het echt nodig hebben (en ik wilde dat ik zicht kon krijgen op de mensen om wie het gaat om te bezien of de gemeente wat voor hen kan betekenen, maar daartoe is Duwtje in de rug (nog) niet bereid)

Ik hoop dat u -gelet op de publicaties in de landelijke dagbladen van de afgelopen dagen- hebt begrepen dat de zorg die ik heb gehad m.b.t. de voedselbank in Barneveld ook elders speelt. Hopelijk leidt dit snel tot nadere, duidelijke en absoluut noodzakelijke regulering.

Schuldhulpverlening

Kortgeleden heb ik een paar uur uitvoerig gesproken met de schuldhulpverleners die in de gemeente Barneveld hard werken aan de hulp aan mensen die in de schulden zijn beland. Weet u dat u dan absoluut niet alleen aan cliënten in de bijstand moet denken! Dat is slechts de helft van de mensen met schuldproblemen.

Het is een kwestie van heel lange adem om deze mensen weer op het goede spoor te krijgen. En in een fors aan tal situaties is na sanering blijvende begeleiding gewenst om herhaling te voorkomen. Het hebben van schulden achter volgt de mensen dag en nacht. Het is heel erg deprimerend om in zo’n situatie te moeten leven.

Ik zou er dolblij mee zijn als een aantal vrijwilligers beschikbaar komt om structurele begeleiding te kunnen geven.

Weet u wat ik me ook realiseerde toen ik nadacht over deze problematiek? Mensen hebben stuk voor stuk veel verantwoordelijkheid te dragen. Ook wij. Kan ik de verleiding weerstaan om te veel uitgaven te doen? Weet ik me te beheersen als ik een zogenaamd aantrekkelijke kredietfaciliteit aangeboden krijg? Kan ik weerstand bieden aan aankopen die misschien niet verantwoord zijn, zoals plasmaschermen en terrasverwarmers (energievreters)? Moet de overheid misschien soms niet onze vrijheid beperken omdat we niet in staat zijn om er zelf goed mee om te gaan? Waarom worden er allerlei slimme methodes ontwikkeld om snelheidsduivels op te sporen terwijl de overheid autoproducenten zou kunnen verplichten om de capaciteit van auto’s te maximaliseren? Vrijheid is vaak een zware verantwoordelijkheid.

Scholen

De komende tijd zullen de scholen van Barneveld wel regelmatig aandacht blijven krijgen in politiek en pers.

Het masterplan-basisonderwijs is in aantocht. Een reusachtige onderneming om alle huisvestingsproblemen in kaart te brengen en meer nog om die ook op te lossen. Dat zal de komende maanden keuzes vragen. Niet alles wat wenselijk is, kan.

Nu de locatie van de fusieschool vast staat hebben gemeente en school projectleiders aangesteld om de grote klus te gaan trekken. Geweldig om te zien hoeveel motivatie en inzet er vanuit het onderwijs getoond wordt.

Voor de brede school in de Burght is de gekozen locatie punt van ontevredenheid. Ik sta voor de opgave om die zoveel als mogelijk is weg te werken en realisering zo voortvarend als mogelijk is op te pakken.

Sommige scholen, zo bleek onlangs, beschikken over veel kapitaal. Ik vond dat daar door sommigen tegen aan werd gekeken alsof het gestolen was. Terwijl ik zie dat veel eigen kapitaal wordt ingezet ten behoeve van het onderwijs in onze gemeente. We worden er dus met zin allen beter van!

Met personeelsbeleid van bijzondere scholen -ook onderwerp van gesprek in de pers- zal ik me geheel afzijdig houden. Dat behoort tot de autonomie van de schoolbesturen. Wel hoop ik dat er in voorkomende gevallen met het meeste respect zal worden gehandeld. Het gaat niet alleen over principes, maar ook over (kwetsbare) mensen.

Keten

Ik was heel blij met de keuze van de commissie samenleving dat er zoals het college ook al wilde, een hoorzitting is gehouden over het ketenbeleid. Er waren heel veel keetjongeren in de raadszaal aanwezig. Positief! Wel viel op dat zij slechts afkomstig waren van een klein deel van de keten. Ik merkte al eerder dat flink wat jongeren bereid zijn om maatregelen te nemen op het gebied van veiligheid enz enz. Helaas bekroop me wel het gevoel dat bijna iedereen, ook de aanwezige ouders, onvoldoende doordrongen waren van de ernst van het overmatige alcoholgebruik. Ouders hebben als eigenaar van een keet een grote verantwoordelijkheid

Onvoldoende klonk de erkenning van dit probleem en daarmee is de vermindering van dit probleem nog niet veel dichterbij gekomen.

Eind maart stelt de gemeenteraad het ketenbeleid vast. Ik vertrouw erop dat de steun die ik bij dit beleid bij de raad bemerk ook zal proeven als er in de toekomst soms vervelende maar noodzakelijke handhavingsmaatregelen moeten worden genomen.

Zonder de kerken bij alles te willen betrekken ben ik er van overtuigd dat de kerken zich ook de vraag moeten stellen waar hun verantwoordelijkheid en invloed ligt.

Ruimte!

De stem van christenen krijgt breder ruimte, mede door de publiciteit rondom de ChristenUnie in het kabinet. Laten we ons hierdoor bemoedigd weten om in de politiek, in ons werk, in onze omgeving blij en oprecht te wijzen op de Here Jezus. En laten we tegelijkertijd bidden om wijsheid en zelfbeheersing, opdat we geen afbreuk doen aan het grote werk van Christus wiens lijden wij gedenken.

Leen Verweij

(weth.)