Maandag 23 november
Een dagje helemaal anders. Lekker thuis. Niet te vroeg uit bed. En daarna ruim de tijd genomen om uit de bijbel te lezen en er goed over na te denken. Wat doet dat een mens goed: de tijd nemen om goed te slapen en uitgebreid stil te staan bij wat God in jouw leven te zeggen heeft. De dag kan daardoor niet meer stuk, ook al moet ik allerlei telefoontjes doen voor een kapvergunningen en het ophalen van het kaphout wat dan beschikbaar komt maar ongeschikt is voor in de kachel. Mij valt op dat de verzekeringsmaatschappijen je vlot te woord staan en je klantvriendelijk benaderen. Mijn humeur blijft dus goed op peil

De dag is eigenlijk veel te kort; de krant is wel uit, maar een wandelingetje was ook niet gek geweest. ‘s Avonds wel lekker op m’n gemakje naar de bijbelstudiegroep van 19.00-20.00uur en daarna even op de koffie bij mijn onlangs getrouwde zoon en schoondochter: met hun liefde zit het gelukkig helemaal goed, dat merk ik direct.

Een dagje helemaal anders; niet verkeerd voor zo nu en dan.

Dinsdag 24 november
Rond de tafel met vertegenwoordigers van primair, speciaal en voortgezet onderwijs in de zogenoemde Denktank. Bedoeld om met elkaar van gedachten te wisselen over onderwijszaken zonder dat er besluiten hoeven te vallen. Dat is best een hele opgave met zo’n grote koppel mensen. Tegelijkertijd neemt de gemeente de kans waar om te informeren over nieuwe ontwikkelingen op het gebied van cultuuronderwijs, en over de bevordering van spel & bewegen in en om de school en de invoering van de verwijsindex.

Scholen hebben wel met bijna alles te maken en dat levert verschrikkelijk veel overleg momenten op zoals bij de zorgadviesteams, enz. en je moet een hele piet zijn wil je het hele spectrum van verbanden kunnen overzien. De besprekingen verlopen altijd plezierig. De verhouding met de gemeente is constructief. En dat hou ik graag zo.

Bij het opstellen van de agenda voor de volgende Denktank wil ik kritischer nadenken over de opzet van de agenda: minder punten en meer gestructureerd overdenken van enkele belangrijke aspecten.

Woensdag 25 november
Een paar keer in het jaar komen de wethouders onderwijs uit de regio bij elkaar om als regieraad te spreken over de begroting en jaarrekening van Vallei Eem Educatief. De organisatie die in de regio alle openbare scholen onder de hoede heeft.

Er zitten zwaardere tijden aan te komen. Er moet flink bezuinigd gaan worden en dat is altijd een pittige klus. In dit geval moet het vooral komen van personele inkrimping. Het meeste geld in het onderwijs gaat op aan personeel. Nu is er een aantal jaren geleden extra geïnvesteerd in personeel om de kwaliteit van het onderwijs sterk te verbeteren. Nu de kwaliteit op peil is, is het mogelijk om de bezetting te gaan aanpassen. Als wethouders staan wij op afstand; niet voor niks is het openbaar onderwijs verzelfstandigd. Maar nog steeds moeten de colleges van B&W en de raden de begroting en rekening goedkeuren. En als je dan niet slechts stemvee bent, vind je er ook iets van. Afstand is dan maar weer betrekkelijk. Ik constateer met zorg dat de belangstelling van wethouders onderwijs mager is: van de ongeveer 6 waren er maar twee. Het openbaar onderwijs verdient meer aandacht.

Een oude maar vitale dame van tweede helft tachtig wilde bij mij eens onder de aandacht brengen dat het toch van de gekke is dat zij misschien nog wel 10 jaar moet wachten voordat zij terecht kan in een aanleunwoning van verzorgingshuis Nebo (dus moet ze eerst 100 worden!). In haar huidige flatje woont ze niet tussen leeftijdsgenoten en moet ze altijd naar buiten om anderen te ontmoeten. En in dat verzorgingshuis kun je zo binnendoor contact hebben met leeftijdgenoten, een spelletje doen en een praatje maken, zonder dat je je jas ervoor hoeft aan te trekken. Tegenwoordig is alles erop gericht om zo lang mogelijk zelfstandig thuis te wonen, maar dat kan het vereenzamen wel bevorderen. Verzorgingshuizen zijn voor een bepaalde categorie ouderen een uitkomst. Maar ondertussen moet ik haar vertellen dat ik haar niet bij voorrang een plekje kan geven: ze heeft de “pech” dat ze op haar 87ste nog zo vitaal is. Dat klinkt toch wel erg gek.

Donderdag 26 november
Vanmiddag ben ik te gast geweest bij de PCOB, de protestants christelijke ouderen club. Onder verantwoordelijkheid van de PCOB worden al vele jaren computerlessen gegeven aan senioren. Ooit begonnen met de gedachte dat het voor een jaartje of wat zou zijn, is er nu een jubileum: de 5000ste leerling (klinkt lekker jeugdig )gaat in het zonnetje gezet worden.

Van de aanwezigen wordt er één bij loting uitgevist: mevrouw Van de Brink. Ze is blij verrast en had nergens op gerekend.

Stuk voor stuk zijn deze senioren erg enthousiast. Ze beginnen met weinig zelfvertrouwen en hopen dat de docente veel geduld zal hebben. Maar als de vaardigheid eenmaal is ontwikkeld, wordt er geweldig gebruik gemaakt van het internet. E mailen met de kleinkinderen. Aanvraagformulieren downloaden, enz.

De gemeente subsidieert dit werk met overtuiging. Door internet intrede te laten doen in het leven van ouderen wordt een belangrijke bijdrage geleverd aan demogelijkheid om deel te nemen aan de samenleving. Er is snel en veel contact met buiten mogelijk. Dat houdt een mens fris. Door kleinkinderen worden deze gedigitaliseerde opa’s en oma’s met enthousiasme begroet.

Geweldig dat de Rabobank de lesruimte telkens opnieuw beschikbaar stelt. Zeer gewaardeerd dat mevrouw De Vries de coördinatie al weer meerdere jaren op zich neemt. En de docente heeft het gehoord: ze heeft verstand van zaken en is geduldig.

Met een stukje Rabobank taart wordt dit feestje afgesloten. Afgesproken is dat de deelnemers een van de volgende keren op zoek gaan naar mijn weblog en mij nog eens iets laten horen via de digitale snelweg. Dat gaat hen vast lukken!

Vrijdag 27 november
Het is al weer een jaar geleden dat zomaar ineens een spontane mevrouw uit de wijk Oldebarneveld een verwendagje organiseerde voor mensen die van een heel laag inkomen moeten rondkomen. Ze zorgde in het buurthuis voor eten en drinken. Voor een kapper en een schoonheidsspecialiste. Er was van alles en nog wat geregeld waardoor deze kwetsbare mensen een steun in de rug konden voelen.

Gouwe vrouwen zijn dat.

Nu staat zij opnieuw te popelen om zo’n dag te organiseren, maar dan voor meer mensen. Het is een vrouw met een groot hart voor anderen. Ze heeft de nodige mensen om zich heen verzameld om het opnieuw te kunnen gaan organiseren. Voordat ze definitief aan de slag gaat wil ze nog allerlei info van mijn kant. Ik ben blij dat ik met ze mee kan denken en hen met die en gene in contact kan brengen. Het gaat nog wel een paar maanden duren voor het zover is.

Ik hoop dat er ondanks de crisis vele middenstanders en anderen zullen zijn die willen meewerken en in nature een bijrage leveren. Als je graag ook mee wilt doen, dan breng ik je wel in contact met die inspirerende vrouw.

U wilt reageren? Van harte welkom! Plaats hieronder uw reactie of stuur een bericht naar l.verweij at barneveld.nl