Maandag 28 januari
Vanmiddag ben ik in Ede bij een symposium over huiselijk geweld geweest. Onze regio (Ede, Wageningen, Nijkerk, Scherpenzeel en Barneveld) ondersteunt financieel een meld- en coördinatiepunt huiselijk geweld.

Het is hard nodig dat er aandacht is voor huiselijk geweld (ik schreef er al eerder over). We hebben met zijn allen volstrekt onvoldoende besef van wat er achter de voordeur allemaal voor verschrikkelijks gebeurt. Mensen in het onderwijs, huisartsen en al die mensen die veel rechtstreekse contacten hebben met kinderen en volwassenen moeten alert zijn op verdachte signalen.

Op het symposium werd me weer eens duidelijk dat de praktijk zo bitter ingewikkeld is. Want wanneer is een vermoedelijk signaal een écht signaal? Hoe erg is het voor betrokkenen als je ten onrechte “verdacht” wordt van huiselijk geweld? En als jij een melding wilt doen, wat blijft er dan nog over van je goede relatie met die mensen die je dan meestal als een verrader zullen zien? Is één signaal genoeg om actie te ondernemen? Hoe weet je dat er anderen zijn die hetzelfde hebben waargenomen? En mogen verschillende disciplines gegevens aan elkaar uitwisselen zonder de privacyregels te overtreden?

Het ministerie van justitie heeft een hele afdeling die bezig is om uitleg te geven over de ingewikkeldheid van die privacyregels en de kracht ervan in specifieke situaties! Hulpverleners moeten zich tegenwoordig ernstig afvragen of hun handelen hen via aansprakelijkheid kan worden aangerekend; dat bevordert adequaat zorg bieden niet echt.


dinsdag 29 januari
Elke raadsvergadering is weer anders. Vanavond staat er voor mij geen enkel punt op de agenda. Zelfs in de rondvraag wilden de raadsleden me niet lastig vallen. Al luisterend heb je dan de tijd om stukken te lezen, post door te nemen en mensen te observeren.

Er zitten in de raad veel karakteristieke persoonlijkheden met hun geheel eigen stijl van optreden en spreken. Nu in deze raad afscheid genomen werd van Jan Post (fractievoorzitter van het CDA) kwamen alle kopstukken met een afscheidsrede. Jan moet zich zeer gewaardeerd gevoeld hebben met zoveel persoonlijke bijdragen! Ik realiseerde me dat afscheid nemen mensen dwingt om wat indringender na te denken over elkaars verhouding en contact. Ik vind het jammer dat dat pas gebeurt bij je afscheid. Je kan er best wat van leren. Het kan de onderlinge contacten verdiepen.

Ik heb Jan nog geen twee jaar geleden voor het eerst ontmoet toen ik me aan de coalitie in wording moest presenteren als kandidaat wethouder ergens op een vroege zaterdagmorgen. Jan kwam me toen voor als een ernstige man met wie niet viel te spotten. Gelukkig is bij mij dat beeld van onwrikbaarheid wel wat bijgesteld.

In zijn afscheidsspeech viel mij wel op dat Jan de tekst geheel had uitgeschreven (dat deed hij met raadsbijdragen volgens mij nooit) Daarmee kwam bij mij wel weer even het beeld van de onwrikbare Jan naar voren. Aan een ondoordachte afscheidszin had Jan duidelijk geen trek.

Ik snap nu waarom Dick van Rheenen (Burger Initiatief) zo hoog opgeeft over die ontmoetinkjes met Jan, gehuld in sigaren rook. Want zou Jan daar zijn doordachtheid even laten varen? Dick suggereert dat, maar ik geloof er niks van.

Dat Jan een wezenlijke bijdrage aan het bestuur van Barneveld en zijn inwoners heeft geleverd staat buiten kijf, daarvoor hoef je hem niet langer dan twee jaar te hebben meegemaakt zoals ik. Daarom dank aan Jan en aan Zijn Schepper die hem de mogelijkheden gaf.


Woensdag 30 januari
Barneveld bruist van de activiteiten. Twee avonden achter elkaar in die prachtige Barneveldse bibliotheek een discussieavond. Vanavond georganiseerd door de Ark (een verbond van zo’n 12 organisaties die met z’n allen goederen verkopen voor de derde wereld). Hun gezamenlijke gebouw is eigenlijk een unieke supermarkt, waarin Woord & Daad en Wereldwinkel broederlijk samenwerken.

Deze club probeerde de raadsleden in feite “te dwingen” om uitspraken te doen over de millenniumdoelen die internationaal en ook door Nederland zijn gemaakt. De gemeente Barneveld is nog geen millenniumgemeente en zou dat in de ogen van de Ark zo snel mogelijk moeten worden. Dat wil zeggen dat er in een heel brede zin inhoud gegeven wordt aan ontwikkelingssamenwerking en aan een eerlijker verdeling van de rijkdom over alle mensen op deze aarde. De mensen van de Ark hebben recht van spreken; zij spannen zich met velen heel actief in voor de Derde Wereld en halen samen veel meer dan 100.000 euro per jaar bij elkaar.

De raadsleden stelden zich bijzonder constructief op; het zou mij verrassen als er in de komende maanden geen initiatiefvoorstel komt waarin het college de opdracht krijgt om in kaart te brengen wat er moet gebeuren (en wat het kost) om millenniumgemeente te worden.

Dat de huisvesting van de Ark een punt van aandacht is, daar ben ik me all veel langer van bewust. Ik ben er zeker van dat het college van B&W het niet zo ver laat komen dat de ark geen dak meer boven het hoofd zou hebben. De ark moet blijven varen; niet alleen omdat er zoveel geld wordt binnengebracht, maar vooral ook omdat de samenwerking zo voorbeeldig is.


Donderdag 31 januari
Vandaag ben ik begonnen met de vlag met oranje wimpel op te hangen en te roepen: leve de koningin, hoera hoera hoera. (Ja dat wist u nog niet, maar ik ben een koningsgezinde wethouder.)

Deze avond opnieuw een debat in de bibliotheek. Dit keer een echt Lagerhuisdebat onder absoluut deskundige leiding. Centraal stond de integratie, de tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen, tussen gelovigen en niet-gelovigen.

De avond bracht me opnieuw tot het diepe besef dat praten de beste brug is tot verdraagzaamheid. Horen wat de ander ervaart. Voelen wat het gedrag van de een teweeg brengt bij de ander.

De vraag die ik nog overhoud is: wanneer is het volgende echte Lagerhuis debat? En kan er dan meer op elkaar gereageerd worden?


Vrijdag 1 februari
In het gemeentehuis hangt tijdelijk zijn schilderij. Een groot en kleurig schilderij van een man die er misschien netjes maar niet deftig bijzit. Een man die zelfbewust maar niet hoogmoedig lijkt. Een man van wie ik niet weet of hij nou wel op het schilderij gewild heeft. Een man ook van wie ik ernstig betwijfel of hij blij zou zijn met zijn naam op een gebouw. Met het gebouw zelf zou hij zeer bijzonder in zijn nopjes zijn geweest. Ik heb het over Dr. Kruimel en de Kruimelstaete.

Vandaag gingen de eerste schoppen de grond in. Dat moest ook wel want anders kwam de subsidie van de provincie in gevaar. De aannemer gaat spoedig aan de slag. En als alles goed gaat kan in het voorjaar van 2009 het schilderij van dr. Kruimel in het nieuwe gebouw een plaats krijgen.

De woningstichting, de kruimelstichting en ook de plaatselijke huisarts zijn jaren bezig geweest om tot deze belangrijke voorziening voor Garderen te komen. De gemeente heeft zich bijzonder moeten inspannen om voor elkaar te krijgen dat het bestemmingsplan werd aangepast en de bouwvergunning verleend kon worden. En binnenkort neemt het college ook nog een besluit over een eenmalige subsidie ten behoeve van de gemeenschapsruimte van het gebouw. Als de exploitatielast van de gemeenschapsruimte laag gehouden kan worden is het des te toegankelijker voor iedere gebruiker.
Vermeldenswaard is nog dat verpleeghuis Norschoten zich ook hier constructief betrokken weet: zij zorgen ervoor dat er een aantal verpleeghuisbedden komen zodat de Garderenen zelfs voor verpleeghuiszorg in hun eigen dorp kunnen blijven.

Wat komt er in de Barneveldse dorpen toch veel tot stand!