Met een samenwerkingsakkoord in 2006 werd gestart met het idee dat dit ruimte zou bieden aan kantoren. Grote economische groeiverwachtingen zetten de sanering van een oud industrieterrein ingang. Dat er gesaneerd is kunnen we zien. Het is nu een leeg terrein waar ook veel milieuverontreinigend grond is opgeruimd.  

De krediet crisis en de digitalisering zorgde voor een instortende kantoren markt. De duur gekochte grond werd steeds meer verlieslijdend. Een belangrijk memo melde in mei 2011 een mogelijk verlies van €4.000.000. Toen werd ook gemeld dat er een substantieel deel van de grond was verkocht. Maar tot ontwikkeling kwam het gebied niet. En dus liepen de rentekosten flink op. 

Met de kennis die we nu hebben kunnen we ons afvragen of het in 2012 wel verstandig is geweest om definitief afscheid te nemen van de samenwerkingspartner? Want die kon er met het toenmalig verwachtte verlies uitstappen. En Heijligers kreeg ook nog het recht om woningen te bouwen. 

Kort door de bocht kun je zeggen dat partners uit het bedrijfsleven graag samenwerken bij winstgevende projecten, maar dat verlieslijdend werk leidt tot, zacht uitgedrukt, stroeve onderhandelingen. Hadden we niet veel meer moeten vasthouden aan samen uit, samen thuis? En moet dat in de toekomst niet ook nadrukkelijk veel sterker juridisch vastgelegd worden? Gedane zaken nemen geen keer en de gemeente moet alleen verder met dit terrein. Er wordt veel gedaan om het verlies te beperken door te zoeken naar nieuwe mogelijkheden. 

En de rente tikker, gaat door. Er wordt gezocht naar nieuwe mogelijkheden en nieuwe bestemmingen. En in het  Purple  Blue-rapport wordt in 2012 het verlies al geschat op 11.300.000. En nu eind 2017 meldt dit raadsbesluit dat het besluit valt binnen een verliesvoorziening van 15.600.000. En we hopen dat de uiteindelijk afwikkeling met het raadsbesluit minder wordt. 

Wel zorgt het besluit ervoor dat we er een definitieve punt achter kunnen zetten. Het terrein wordt bijna geheel verkocht. En er moeten nog kosten gemaakt worden voor de infrastructuur. Maar die kosten worden betaald door de verkoop van de gronden. Bij de afsluiting van het project zullen we weten, hoeveel dit de samenleving uiteindelijk gekost heeft. 

Dit is een verliesgevend traject waar we veel van moeten leren. En dat is in de afgelopen jaren ook gebeurd. Gelukkig is het niet het enige project in de gemeente. Er zijn in de afgelopen decennia door actief beleid ook veel projecten opgeleverd die met winst zijn afgesloten. En niet alles kun je winnen. Dat er lessen geleerd zijn blijkt uit de besluiten die we hebben genomen om een behoedzamer grondbeleid te voeren met meer oog voor de risico’s  

Het terrein kan nu verder met een schone lei, met een nieuwe eigenaar. En die krijgt schone gesaneerde grond met een nieuw perspectief. Geen kantoren, geen leisure, maar met kansen voor industrie. En voor ons als gemeente stopt de rentetikker die grond jaarlijks duurder maakt. 

Henry Buitenhuis