(Stille) Armoede mag niet het laatste woord hebben!
Raadsbijdrage bij programmaplan bestaanszekerheid
Stel je voor: een jongen die na school langsloopt bij een supermarkt, niet om wat lekkers te kopen, maar om de lege flessen uit de container te halen voor statiegeld. Of een vrouw die al maanden rondloopt met kiespijn, omdat er geen geld is voor de tandarts. Dit zijn de stille gezichten van armoede, mensen die we niet altijd zien of horen, maar die er wél zijn.
Deze voorbeelden laten zien wat armoede met mensen kan doen. Het beperkt je niet alleen financieel, maar raakt je ook in je waardigheid en je toekomst. Voor kinderen betekent het vaak minder kansen op school en in hun sociale leven. Voor volwassenen brengt het een constante stress, die zelfs je gezondheid ondermijnt.
Als raadslid voel ik mij geroepen om juist deze mensen een stem te geven. Want vaak zijn dit mensen die niet durven, willen, of kunnen inspreken in deze zaal. Ik heb daarover een korte vraag aan alle raadsleden in deze zaal. Wie kan zich iemand herinneren die als zich als belanghebbende in de bijstand zich daarover meldde als inspreker bij deze raad toen het minimabeleid werd besproken? Of toen we nadachten over energie-armoede? Of toen we spraken over het impuls armoedebudget?
Ik mij geen inspreker herinneren. En het gaat juist om deze mensen die ons misschien niet bereiken, maar die wél onze hulp en aandacht nodig hebben. Het is onze taak als volksvertegenwoordigers om ervoor te zorgen dat ook hun stem gehoord wordt, ook al laat die zich soms moeilijk verstaan.
Die drive is voor mij geworteld in mijn geloof. In Spreuken 31 staat: “Spreek voor hen die weerloos zijn, bescherm het recht van de vertrapten. Spreek, oordeel rechtvaardig, geef de armen en behoeftigen hun recht.” Als gemeenteraad hebben we de mogelijkheid, nee, de verantwoordelijkheid, om deze opdracht in praktijk te brengen. Dat betekent oog hebben voor de mensen aan de randen van onze samenleving. Voor hen die niet vanzelf mee kunnen komen, maar die wél verdienen om gezien te worden.
Het programmaplan bestaanszekerheid biedt een kans om die opdracht te vervullen. Ik ben heel blij met de uitgebreide aandacht die er is om te werken aan vertrouwen in de overheid en juist de toegankelijkheid van minimabeleid te vergroten. Het is pijnlijk als mensen vanwege wantrouwen in de overheid geen beroep doen op maatregelen vanuit die overheid waarmee ze juist geholpen zouden zijn. Werken vanuit vertrouwen is een prachtig principe.
Wij dienen bij deze ook een motie in. In deze motie vraag ik specifiek aandacht voor gezinnen met oudere kinderen. Deze groep komt – ondanks het goede minimabeleid in onze gemeente – maandelijks te kort en duikt dus de schulden in zonder steun. Dit werd geconstateerd in de minima-effectrapportage van het Nibud van 2023. Met deze motie vraag ik expliciet aandacht voor gezinnen met oudere kinderen die rond moeten komen van een bijstandsinkomen. Dat kan door versneld enkele maatregelen te nemen of t.a.v. deze doelgroep ook de inhoud van het minimabeleid te laten herijken. De invulling laat ik aan het college, maar dit is de enige groep die specifiek is genoemd in de MER en deze groep verdient daarom specifieke aandacht.
Tot slot roep ik ons allen op om te blijven kijken naar de mensen achter de cijfers. Laten we hen niet alleen helpen, maar hen ook hun waardigheid teruggeven. Want armoede mag nooit het laatste woord hebben. Niet in Barneveld, niet in onze samenleving. Wij mogen hier vandaag een verschil maken.
